Op een vreemde manier boeiend en zelfs meeslepend

Sommigen onder jullie kennen William Gibson als de auteur van enkel science-fictionwerken als Neuromancer of Idoru, een enkeling misschien ook als uitvinder van de term ‘cyberspace’. Zelf had ik nog nooit van de man gehoord. SF is mijn ding niet. Er valt al genoeg over ons complexe wereldje te vertellen zonder er cyberpunks bij te slepen. Gelukkig blijven deze laatsten in Gibsons nieuwste, Beeld voor beeld, volledig achterwege. Het hoofdpersonage is wel degelijk van vlees en bloed. Cayce Pollard is haar naam, en ze is coolhunter van beroep. In opdracht van de grote wereldmerken, genre Levi’s en CocaCola, mengt ze zich onder het hippe volkje en rapporteert ze wat de komende maanden ‘in’ zal zijn. Eén vervelend probleempje: Cayce is zelf allergisch aan merken, een michelinmannetje doet haar het angstzweet uitbreken. Die eigenschap maakt haar wel tot een uitstekende beoordeler van logo’s: in één oogopslag ziet ze of een logo zal aanslaan of niet. Niet te verwonderen dus dat het grote reclamebedrijf Blue Ant haar voor dat doel inhuurt. De baas van Blue Ant, de Belg Hubertus Bigend, is intussen een nieuwe hype op het spoor. Sporadisch verschijnen op het internet beelden, korte filmpjes, die het onderwerp zijn van tal van speculaties: wie maakt de beelden? Volgen er nog? Zit er een bepaalde volgorde in? Cayce is zelfs lid van een speciaal opgericht forum, F:F:F, Fetish:Footage:Forum. Niet te verwonderen dat Bigend een beroep doet op Cayce om de makers van de beelden op te sporen. Ondanks haar natuurlijke afkeer van Bigend, gaat Cayce erop in. Gaandeweg ondervindt ze echter dat haar zoektocht van nabij wordt gevolgd, en dat ze zelf niet altijd buiten schot blijft. Bovendien spookt de verdwijning van haar vader, op de beruchte 11 september 2001, door haar hoofd.

Taalpuristen laten Beeld voor beeld beter links liggen. Cayces kleren worden CPU’s genoemd (Cayce Pollard Units), en er wordt duchtig geGoogled, gechat en gemaild met behulp van iBook en Cube. Voor de internetgeneratie mag dat echter geen belemmering vormen, want Beeld voor beeld is op een vreemde manier boeiend en zelfs meeslepend, al wordt het nooit erg spannend. Ook levert het einde niet echt op wat je ervan verwacht, en blijf je dus een beetje op je honger zitten. Aan de andere kant is dit geen boek zoals enig ander, en zo zouden er meer moeten zijn.