Prachtig einde van een veelbewogen trilogie

Om te beginnen: wat en geweldige serie. Alle delen zijn van begin tot het eind zo geschreven dat het je elk moment pakt. Ik had eerst de films gezien en ik was bang dat de films zo ontzettend zouden verschillen van de boeken, maar ik werd niet teleurgesteld. Alleen dit deel, Spotgaai, verschild enigszins maar dat heeft me er niet van weerhouden om van dit boek net zoveel te houden als de andere delen.

Er zijn een hele hoop momenten in het boek die je ontzettend raken. De momenten met Prim, wanneer ze terugkeert naar 12, het bombardement in 8, de val van de Noot, de mutilanten die Finnick vermoorden, alle momenten dat Peeta weer helder is, Prim's dood.... En dat besef komt eigenlijk pas wanneer Boterbloem thuiskomt, vermagerd en verwond. Mijn hemel. Suzanne Collins weet het zó te beschrijven dat je er helemaal mee vervoerd wordt. Al je emoties worden op de proef gesteld. De blijdschap die je voelt als Peeta gered is, maar de verbazing die je voelt wanneer hij Katniss probeerd te vermoorden. De angst voor de mutilanten in het riool (Stephen King is er niks bij, en ik ben toch wel een enorme fan van zijn werk), ik zag ze zó voor me.... Ik moest mijn boek gewoon even wegleggen! Daarna meteen verdriet, doordat je zo ineens verrast wordt door het feit dat Finnick sterft. Daar moest ik het boek ook even wegleggen. Finnick, die in het boek zo'n grote en prachtige rol heeft gekregen en die helaas maar een kleine rol speelt in de film. Wat een domper. Minpunten voor de film!! Finnick had veel meer in de film moeten betekenen, dan begrijp je het hele verhaal zoveel beter.

Wat een geweldige trilogie. Ze staan bij mij nu op nummer 1, alle drie. Als ik meer sterren kon geven had ik dat gedaan want alles wat ik verder op 5 sterren heb gezet, is niks vergeleken met deze drie prachtige boeken. Chapeau voor de schrijfster! Die hoort alle mogelijke prijzen te winnen die maar te winnen valt.