Eerlijk verhaal van een rasverteller

Sinds 22 juni 1978 zo rond 16.30 toen een klasgenoot mij de saxsolo uit Jungleland liet horen was ik verkocht en fan. Hij was toen bij ons nog alleen bij een elitair clubje 'incrowd' bekend en omdat ik binnen kortste keren zo'n beetje alle teksten uit mijn hoofd kende -ook van de eerdere albums en dat waren soms hele lappen tekst- werd ik algauw opgenomen in dat clubje. De teksten spraken mij zo aan omdat enkele -zoals Factory- gewoon over mijn vader ging en over mensen die ik kende. Gewone mensen dus.
Ik heb de biografie door Peter Ames Carlin gelezen en heb dus vergelijkingsmateriaal. De biografie was niet altijd even positief. De 'Boss' is behoorlijk onzeker, een controlfreak en kan keihard zijn als het niet gaat zoals hij dat wil. Ook naar de E-Street Band-leden. Het zijn vrienden, maar vooral werknemers en wanneer hij ze niet meer nodig heeft zet hij ze in 1989 aan de kant en roept ze in 1998 weer bijeen wanneer hij merkt dat het publiek de band gewoon weer wil zien optreden. Bruce beschrijft dit zelf ook, voor hem was het gewoon nodig toen hij een hele andere kant in de muziek op wilde. Dit maakt het boek zo authentiek. Hij vertelt zijn kant van de zaak nuchter, maar ook met veel zelfreflectie, zelfspot, humor en liefde. Vertelt over de moeizame relatie met zijn vader, die psychisch ziek was, en hoe zij elkaar weer vonden toen BS zelf vader werd. Ook vertelt hij over zijn depressies die hem jarenlang achtervolgden en zelfs een aantal jaren volledig uit de baan wierpen D. De intense optredens voor tig duizenden fans waren voor hem zelfmedicatie. Dit wist ik niet en maakte indruk.
De indeling van dit boek, waar hij zeven jaar aan werkte -ook een stuk therapie- is chronologisch. Hij begint over zijn vroege jeugd, zijn familie, de eerste stappen op de moeizame weg naar 'stardom'. Het begin van de E-Street Band, zijn twijfels over de juiste stijl en toon in zijn muziek, de oeverloze repetities en opnamen, de eerste en de grootste successen, zijn relaties met de bandleden en zijn familie. Maar ook de negatieve zijden van het verhaal gaat hij niet uit de weg. De stijl doet denken aan de teksten op de eerste twee albums, soms korte zinnen, dan weer lange uitweidingen, soms direct dan weer heel bloemrijk taalgebruik. Hier is geen ghost-writer aan de pas gekomen, dit is een egodocument bij uitstek, een zelden inkijkje in de psyche van een rock-ster van wereldformaat.
Toch is er ook wel iets kritisch op te merken. Helemaal aan het eind richt hij zich rechtstreeks naar de lezer en geeft toe dat hij uit consideratie met andere mensen niet 'alles' heeft kunnen schrijven. Waarom hij dan de zwaktes van Danny Federici, toetsenist vanaf 1970, die in 2008 overleed dan zo ruim uitmeet, terwijl dat niet over de andere bandleden doet, begrijp ik niet. Dit viel mij op én tegen. Bovendien weidt hij over sommige dingen soms wel héél erg uit in dit 517 blz. dikke boek.