Bij tijd en wijle vervelend Bernie verhicle

Na twee behoorlijk tegenvallende Bernard Gunther boeken is dit echt een afknapper. Niet zo zeer om het plot -dat is een vrij simpele 'Who dunit', gesitueerd in de entourage van top-nazi's met al hun intriges en jaloezieën onderling. Dat verweven van feiten en fictie kan niemand zo goed als Kerr, dat moet gezegd, alleen die formule is een beetje uitgewerkt, dat was die eigenlijk al in de vorige twee boeken. De stijl -van hard-boiled cynische ik-figuur met hart op de goede plek die onder alle omstandigheden stoere klinkslagen blijft debiteren, zelfs in bijzijn van Nazibonzen als Heydrich en Martin Bormann en dan ook nog met een gebroken kaak- begint ook een beetje te vervelen. Zeker wanneer het allemaal veel te lang duurt. Van de 560 blzn. beslaan zeker 250 blzn. overbodige beeldspraak, flauwe vergelijkingen, dialogen en uitweidingen Bovendien is de verhaallijn die in 1956 speelt volstrekt overbodig. Maar ja, de andere boeken hadden die dubbele verhaallijn ook, dus moest die er hier ook bij de haren bijgesleept worden. Vanwege de formule. Nee, het was allemaal nog te pruimen geweest zonder die 250 blzn. overbodige breedspraak.
In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister, Herr Kerr!