Voor het eerst m-v pastel gelezen.

Ik heb me voor het eerst gewaagd aan een roman met een kaft in pasteltinten – en dat was eigenlijk best wel lekker. Het was eerlijk gezegd ook mijn eerste romance met expliciete man-vrouw scènes (mijn voorkeur ligt normaal gesproken bij man-man).
Mijn mening:
Laat ik eerst even de oude zeiksnor uithangen. Waarschijnlijk komt het doordat ik van een andere generatie ben en uit een ander deel van het land kom, maar het Nederlands is nét iets anders dan ik gewend ben.
Dan is er het bijzondere gebruik van het werkwoord ‘knorren’ – ik heb achttien jaar in Zuid-Limburg gewoond en gewerkt, maar ik heb het nooit horen gebruiken zoals in deze roman. Ik begrijp ook niet goed wat ermee bedoeld wordt. Zelfs het Limburgs woordenboek én een Limburgse vriendin (her)kennen ‘knorren’ niet als een geluid dat je maakt bij instemming?
Een tweede dingetje: om een kind te echten is – juridisch gezien – een huwelijk inderdaad een optie, zoals in het verhaal. Maar een samenlevingscontract biedt daarvoor géén oplossing. Als auteur zou ik ervoor gekozen hebben dat Nova’s zus een geregistreerd partnerschap suggereert.
Maar… ik heb van dit boek genoten!
De manier waarop Emma Anna autisme in het verhaal verwerkt, is lovenswaardig en draagt zeker bij aan begrip. De interactie tussen Nova en Thomas is vertederend, en het is duidelijk dat ze voor elkaar gemaakt zijn.
Hoewel de meeste hoofdstukken vanuit Nova’s perspectief zijn geschreven, is de autistische Thomas voor mij de ware hoofdpersoon van het boek. Ik mag hem. Ik herken hem – zowel in zijn trekken als in het type man dat ik in Limburg ‘in het wild’ heb gespot. En… ik zou hem ook niet uit mijn bed schoppen ;-)
De seksscènes zijn… eh… leerzaam? Nee, serieus – ze zijn prima geschreven. Alleen bij de scène tijdens de huwelijksvoltrekking, waarbij Nova aan Thomas’ tongvaardigheid denkt, heb ik minutenlang in een deuk gelegen. De scène in het kamertje in het ziekenhuis was daarentegen even briljant als hilarisch!
Verder wil ik nog even kwijt dat ik het van ganser harte met de auteur eens ben dat de term autismespectrumstoornis (ASS) ongelukkig gekozen is. Neurodiversiteit hoort bij de regenboog van diversiteit die ons menselijk maakt. Kleine kanttekening vanuit mijn werk in de klinische genetica: soms is autisme wél een symptoom van een onderliggende erfelijke aandoening – en in dat geval is de term ASS mijns inziens wel gerechtvaardigd.
Kortom: een erg leuk en vermakelijk boek dat serieuze onderwerpen op een toegankelijke en warme manier aansnijdt. En ik zou me zomaar eens kunnen laten verleiden om meer over de gebroeders Beckers te lezen.