Een spannende, maar soms wat platte roman van Rob Waumans

In Oevers, de vierde en nieuwste roman van Rob Waumans, maken we kennis met Luc, gescheiden vader van twee zoons die gedurende een vakantie op een camping door het noodlot getroffen wordt. Hoofdlijn van de roman is Luc’s worsteling met een trauma uit zijn huwelijk, en zijn krampachtige pogingen om zijn leven opnieuw vorm te geven. De manier waarop Luc dit probeert te doen en waarop het grandioos fout gaat is een van de centrale thema's van het boek. Eerst moet hij toezien hoe zijn zoons zich op de gezamenlijke vakantie prima zonder hem redden, en als hij vervolgens tracht de blitz te maken onder de volwassen medecampers, zet hij zichzelf vooral voor schut. Lange wandelingen waarop hij mijmert over zijn toekomstige overwinningen, wanneer hij dan toch eindelijk zijn leven echt heeft omgegooid, zijn de enige overgebleven uitvlucht.
De roman heeft een interessante opbouw, waarin we als het ware constant aan de wandel zijn met Luc, en hij ondertussen een geschiedenis om zichzelf heen breidt. Al als we aan het einde van het eerste hoofdstuk komen, komen we echter al één van de vele hints tegen (“Papa is even wandelen, niet langer dan een halfuurtje”) dat Luc’s mijmeringen niet het enige onderwerp zullen blijven. De noodlottige ontrafeling wordt afgewisseld door herinneringen aan zijn huwelijk, de eerdere campingdagen, en het perspectief van zijn voormalige partner. Het maakt het uitlezen van het boek de moeite waard, al is het maar omdat we willen weten wat voor wending Luc’s wandeling uiteindelijk zal nemen.
Oevers is in andere opzichten helaas een wat minder geslaagde roman; niet alleen Luc, maar ook zijn kinderen, zijn vrouw, en eigenlijk iedereen in het boek, is een volslagen karikatuur, met als voornaamste functie het optreden als figurant in Luc’s lijdensweg. Luc is gewoon te sneu, zijn tegenstander op de camping teveel een patser, en zijn kinderen te ongeïnteresseerd. In de stijl van de roman stoort het bovendien enigszins dat Waumans wel erg weinig aan de verbeelding overlaat; alles, van Luc’s verhouding tot de andere ouders op de camping tot zijn geldingsdrang als vader, worden tot in detail uitgewerkt en beschreven. Dat is zonde, want mooiere passages, waarin Waumans bijna lyrisch het landschap beschrijft, vallen daardoor uit de toon.
Waumans heeft een mooi en spannend verhaal geschreven, maar een iets subtielere schrijfstijl en structuur van de personages had Oevers echt kunnen laten slagen.