Niet zo sterk als voorganger

Met haar debuut “22 banen” (inmiddels ook verfilmd als “22 bahnen”) vestigde de Duitse schrijfster Caroline Wahl direct haar naam. In haar tweede roman “Windkracht 17” keert zij terug naar de zussen uit het eerste boek. Waar de focus in het eerste boek lag bij de oudste zus, Tilda, is er in het vervolg echter een hoofdrol weggelegd voor de jongere zus, Ida.

Het is inmiddels negen jaar later en nu is het aan Ida om haar vleugels uit te slaan en het ouderlijk huis te verlaten, zij het onder geheel andere omstandigheden dan haar oudere zus: aan het begin van het boek is hun alcoholistische moeder net overleden.

Het verleggen van het perspectief naar Ida, maakt dit boek direct geheel anders dan zijn voorganger. Ida heeft een veel grilliger en stekeliger karakter dan haar zus: waar Tilda een personage is dat je als lezer vrij gemakkelijk in je hart sluit, duurt het wat langer om echt meegezogen te worden in Ida’s wereld, en daarmee in het verhaal. Het is ook echt even zoeken naar het kleine meisje uit het eerdere verhaal in deze jongvolwassene tot wie zij is uitgegroeid. Maar naarmate het boek vordert en je Ida beter leert kennen, is het steeds duidelijker hoe ze geworden is wie ze is. En ga je als lezer meer en meer met haar mee leven.

Een van de belangrijke thema’s in het boek is hoe om te gaan met de dood van een moeder. In dit geval ook nog eens een moeder die, vanwege haar alcoholproblemen, nooit echt een moeder geweest is (deze rol heeft Tilda vooral op zich genomen in het leven van haar jongere zus). Wahl zet goed de worsteling van Ida neer om (de gebeurtenissen rond) haar moeders dood te verwerken. Mooi is hoe Ida steeds op zoek gaat naar juist die liefdevolle momenten tussen haar en haar moeder die er ondanks alle ellende ook in haar jeugd waren, en hoe zij zich langzaamaan weer steeds meer open gaat stellen voor de wereld om haar heen.

Hoewel er genoeg lezenswaardige gebeurtenissen beschreven worden en er interessante thema’s aangesneden worden, mist in dit boek helaas hetgeen dat “22 banen” zo prachtig maakte. Door Ida’s keuze om alleen te rouwen, op een plek waar zij niemand kent, zet zij Tilda grotendeels buitenspel, waardoor deze slechts een geringe rol speelt in het verhaal. Daarmee ontbreken die mooie passages waarin de bijzondere band tussen de zussen ten volle tot zijn recht kwam, die Wahls debuut tot zo een prachtig en bij vlagen zeer ontroerend boek maakte. Ondanks de titel is deze roman daardoor helaas een stukje minder krachtig dan zijn voorganger.