Heb jij wel oog voor jouw medemens?

De novelle "De gezichtslozen" van Alicja Gescinska heeft een bedrieglijk eenvoudig uitgangspunt: fotografe Mona reist af naar Beiroet voor haar nieuwe project met de werktitel 'Triumph of Tolerance' en komt er daar achter dat in die stad de mensen met al hun verschillende achtergronden toch niet zo verdraagzaam samenleven als zij had gedacht. Vanuit deze overzichtelijke plot raakt zij echter aan zeer essiëntele vraagstukken van deze tijd.

Al zoekende naar de essentie van de stad dringt Mona steeds dieper door in de levens van de mensen in de vluchtelingenkampen. Zij die al generaties lang op geleende grond wonen, wachtend op de dag dat zij hun vaderland mogen weerzien. En net als haar hoofdpersoon geeft Gescinska deze mensen die niet thuis zijn waar zij wonen, die hopen op een toekomst die wellicht nooit zal komen, en daardoor hun leven veelal in de wachtstand leven, een gezicht.

Ze laat zien dat dit niet een naamloze groep is die weliswaar aanwezig is, maar nooit echt gezien, laat staan gehoord, wordt, maar dat het hier gaat om individuen met elk hun eigen verhaal:

"Het zijn mooie foto's, maar wij zijn meer dan slachtoffers."

Gescinska laat de lezer niet wegkomen met de gedachte dat wat in Beiroet gebeurd niet ook ons betreft. Door de gesprekken die Mona voert met de vrienden die zij in Libanon maakt, houdt de schrijfster ons een spiegel voor: Hoe gaan wij zelf om met vluchtelingen in het algemeen en staatlozen in het bijzonder?

Door parallellen te trekken tussen de situatie in het Midden-Oosten en die in West-Europa - middels een verhaal dat de lezer op zichzelf al niet onberoerd zal laten - toont zij wat er aan de mensheid als geheel schort. Zo geeft zij de lezer een zetje tot meer medemenselijkheid, wat de ander dat zijn wij ook.