Een spiegelbeeld met net wat minder glans

Waar Édouard Louis eerder zijn gecompliceerde relatie met zijn vader beschreef (absolute leestip: Ze hebben mijn vader vermoord), is nu de relatie met zijn moeder aan de beurt. In "Strijd en metamorfose van een vrouw" spreekt Louis teder over zijn moeder, met een zachte weemoed die van de pagina's spat. Het is het literaire spiegelbeeld van het boek over zijn vader, hoewel toon en karakter aanzienlijk verschillen.

Kenmerkend aan Édouard Louis (geboren als Eddy Belleguele) is zijn getekende jeugd, opgroeiend in armoede en met weinig zorg c.q. liefde van vader en moeder. Hij weet zich hieraan te onttrekken en ontpopt zich tot begenadigd schrijver en transformeert tot ster in literair Parijs. Met afstand weet hij nu terug te kijken op zijn jeugd en dit om te zetten in geschreven woord, waarbij in onderhavig boek de relatie met en het leven van zijn moeder in de schijnwerpers staat.

In "Ze hebben mijn vader vermoord" wist Édouard Louis mij te overdonderen door de kracht en de woede die in het boek verpakt zaten, een politieke aanklacht tegen de Franse staat. Maar bij zijn laatste boek mist Louis dat laatste beetje extra wat "Ze hebben mijn vader vermoord" zo bijzonder maakte. Wel overeind blijft zijn indrukwekkende schrijfstijl, welke wellicht nog verfijnder is dan in zijn eerdere boeken. Dit maakt dat het nog steeds een aanrader is - en niet alleen voor Eddy Belleguele-adepten - maar niet de absolute topper zoals ik van dit boek had gehoopt. Het geeft je een tik, maar niet de genadeklap.