Terug- en vooruitkijken..

De titel en de achterflap van dit boek spraken me zeer aan. Wanneer je tot de sandwichgeneratie gaat behoren, kruipt dit niet in je koude kleren. Kinderen die zich alleen kunnen redden maar nog niet helemaal op eigen benen kunnen staan. En toch al zo volwassen uit de hoek kunnen komen. Ouders die zorgbehoevender worden, maar de teugels zo moeilijk loslaten. En daartussen zit dus de sandwichgeneratie. Moeder van en dochter van. Vaak in de perimenopauze. Nostalgisch terugkijkend en met grote bezorgdheid vooruitkijkend. Daar draait deze roman rond. Het nostalgisch terugkijken voelt echter zwaar aan ondanks de mooie jaarlijkse traditie van samen vakantie aan zee doorbrengen die je de kinderen laat zien opgroeien in gedachten. Het geheim dat als een zwaard boven het verhaal hangt voedt die zwaarte. En ondanks de mooie momenten en herinneringen zorgen die zware menopauze en de nog zwaardere herinneringen die soms heel erg plastisch beschreven worden dat het de lezer aan hoop ontbreekt. Een gemis.