De vorm "tell, don't show" een minpunt

De hoofdpersoon in het boek is Cato. Cato is net verhuisd vanuit Rotterdam naar het kleinere Groenbeek. Het is een nieuwe start, want al snel blijkt dat er iets is waar ze voor is gevlucht. Dat er iets is gebeurd op haar vorige school waar ze een trauma aan heeft overgehouden.
Op het Groenbeek Gymnasium vindt ze vrijwel meteen een vriendin in Victoria. Daarnaast heeft ze ook een vriendje, Adrian, waar ze vooral contact mee heeft via de app. Hij spreekt haar positief toe en geeft haar veel complimenten. Een tijdlang gaat het goed en lijkt haar leven weer op de rails, totdat het knapt.

Als lezer voel je direct een onderhuids geknaag. En dat is de kracht van het verhaal. Want ook al is de sfeer in eerste instantie positief, je voelt meteen dat er iets niet klopt. Dat die Victoria niet te vertrouwen is en Adrian ook niet. Misschien omdat Victoria het populaire meisje is – en dat zijn in boeken meestal niet de leukste mensen – of vanwege de adorerende manier waarop Cato over haar schrijft en spreekt.

Vanaf het begin ben je bijna geneigd om naar Cato te roepen: “Doe het niet!”, “Ga daar weg!”. Helemaal als Victoria haar meeneemt naar een kledingwinkel en haar een kledingstuk laat stelen of als ze met Adrian afspreekt en hij haar in haar gezicht slaat. Ergens hoop je dat ze het gaat inzien en alsnog een ander pad kiest, maar de titel verklapt eigenlijk al dat dat niet gaat gebeuren.

Ook al houdt Cato’s gedrag me vast aan het verhaal, de vorm ervan zorgt ervoor dat het me uiteindelijk te weinig raakt en het me te weinig aanzet om door te lezen. De titel geeft aan dat het verhaal voor het grootste deel achteraf verteld wordt, als een dagboekvorm. In plaats van een ‘show, don’t tell’, is het meer een ‘tell, don’t show’. Daarom sta ik er meer boven en zit ik er niet midden in. De verslagen tussendoor van de verhoren die de politie met bekenden en getuigen heeft, geven je de motivatie om door te lezen, maar buiten dat is de vorm een minpunt.

Toch is het boek het waard om te lezen. Het laat zien hoe pijnlijk het kan zijn om onnodig een laag zelfbeeld te hebben en ieder ander op een hoger voetstuk te zetten, ongeacht de manier waarop ze jou behandelen.