Duidelijke stem van personages mist

In 'Een van ons liegt' komen studiebol Bronwyn, typische Homecoming queen Addy, crimineel Nate en atleet Cooper toevallig samen als ze ’s middags een uur moeten nablijven. Ook Simon, het buitenbeentje dat een roddel-app over de school heeft ontwikkeld, zit in hetzelfde lokaal. Voordat het uur voorbij is, is hij overleden en worden uiteraard de vier jongeren die met hem in het lokaal zaten als eerste verdacht. Elk hoofdstuk lees je vanuit het perspectief van een ander personage en langzaam kom je erachter wat er nu precies is gebeurd.

Wat ik vrijwel vanaf het begin van het verhaal mis, is een duidelijke stem van de vier personages. Gaandeweg het verhaal koppel je de gebeurtenissen aan de personen, maar in het begin moest ik bij elk nieuwe hoofdstuk eerst checken om welk personage het ging. Alleen Cooper onderscheidt zich af en toe door een accent dat soms naar boven komt als hij zenuwachtig is, maar dat komt alleen naar voren in een dialoog. Zijn gedachten verschillen nauwelijks met die van bijvoorbeeld Nate, terwijl deze echt een ander leven leidt dan alle anderen, met een aan alcohol verslaafde vader, een verdwenen moeder, wonend in een vervallen huis en een reclasseringsambtenaar die hem regelmatig moet opzoeken.

Verderop in het verhaal worden de personages meer een individu, maar voor mij leven ze nooit helemaal op. Wellicht is dat gebrek ook de reden dat mijn nieuwsgierigheid naar de dader niet echt wordt opgewekt. Bij niemand voel ik een vurige wens dat het wel of niet de dader moet zijn.
Daarnaast komt de zoektocht naar de dader pas op twee derde van het verhaal goed op gang. Bronwyn is degene die deze zoektocht op touw zet, omdat de politie maar in rondjes blijft draaien. Die komt niet verder dan de belastende roddels die ze op de blog van Simon en aan de achterkant van dat blog kunnen vinden en die steeds beschuldigend voorleggen aan de verdachten. Simon wist (en schreef) over iedereen wel iets wat ze liever geheim hadden willen houden.
Als lezer word je daardoor een groot deel van het verhaal zoet gehouden met die roddels die Simon heeft geplaatst, waarvan er eentje nog wel een openbaring is, maar de rest – net als de personages – vooral op de vlakte blijft.

Toch leest het boek snel weg. Dat komt deels doordat je hang naar een oplossing toch de overhand krijgt. En deels doordat het boek toegankelijk is geschreven, hoewel naar mijn smaak soms iets te voorspelbaar.

Het liefdesverhaal dat gaandeweg ontstaat, trekt uiteindelijk mijn meeste aandacht. Ik voel me bijna weer vijftien als ik merk hoe leuk ik het vind als de jongen in kwestie het meisje echt leuk blijkt te  vinden en hoop dat dat verhaal een goede afloop gaat krijgen. Een leuke bijkomstigheid, hoewel ik niet denk dat het de bedoeling was dat ik die verhaallijn het spannendst zou vinden.