Een raak geschreven en hartverwarmend boek

‘Honderd uur nacht’ van Anna Woltz is zo’n boek waarin je zinnen met een markeerstift wil kleuren om die niet meer te vergeten. Dat heb ik niet gedaan – omdat ik nog steeds moeite heb met schrijven in een non-studieboek – maar ik heb wel van die felle bladwijzerstickers geplakt om zinnen op te kunnen zoeken. Want wat een mooi geschreven boek is dit. En niet vanwege de volzinnen en de beeldende bijvoeglijk naamwoorden, maar juist vanwege de grappig rake en puntige omschrijvingen. Beschrijvingen die in een paar, bijna achteloze, woorden vertellen wat de situatie is en wat de hoofdpersoon denkt of doormaakt en die verklappen dat de schrijfster een heel goed idee heeft van haar personages.

Het verhaal is al net zo raak en oprecht als de manier waarop het boek is geschreven en gaat over de veertienjarige Emilia, die naar New York reist om een nare situatie in Nederland te ontvluchten. Daar komt ze in de orkaan Sandy terecht en vindt in die ravage een warm bad bij mensen waar ze dat niet van had verwacht.

Met Seth en Abby verblijft ze in het ‘orkaanasiel’, personen die ze toevallig ontmoet bij het appartement dat ze dacht te huren, maar dat gewoon een huis blijkt te zijn met bewoners. Jim vergezelt hun later in het asiel, een jongen die lijkt op een filmster, net z’n vinger half is verloren en is ontslagen.

Het zijn hartverwarmende personages die allemaal op hun eigen manier worstelen met hun leven, met als warmste toppunt Seth’s zusje Abby die alles eruit flapt wat ze maar bedenkt en daarmee voor een connectie zorgt tussen de stugge en gereserveerde anderen.

Een extra uitdaging tijdens de orkaan is het feit dat Emilia smetvrees heeft. Ze heeft haar koffer volgestopt met pakken hygiënische doekjes, maar die zijn niet bestand tegen de puinhoop die Sandy veroorzaakt. Niet kunnen douchen, dicht bij elkaar moeten zitten voor warmte en vreemde mensen in je buurt dulden om een beetje stroom te delen is erg ingewikkeld voor Emilia, maar zorgt uiteindelijk juist voor een doorbraak.

Ik begon ergens in januari met dit boek en kan – door m’n kleine kindjes – niet zo vaak lezen, dus las het boek afgelopen week pas uit. Toen ik begon leek het verhaal ver van m’n bed, maar nu inmiddels de Coronamaatregelen ons land overheersen, komen sommige dingen ineens heel bekend voor. De lange rijen in de supermarkt waar mensen hamsteren of alleen met je orkaanasiel (corona-asiel) door (half)lege straten dwalen en met niemand anders contact hebben, alleen via de telefoon.

Ik las een exemplaar van alweer de twaalfde druk van het verhaal en zag ergens dat het boek verfilmd gaat worden. Ik kan niet anders zeggen dan dat dat volkomen terecht is. Als je je (zoals ik) meer wil verdiepen in het YA-genre, dan is ‘Honderd uur nacht’ er eentje die absoluut niet van je lijstje mag ontbreken.