Een prima derde deel

De covers van de serie zijn allemaal op de zelfde wijze opgebouwd en tonen een rennende vrouw, waarbij wel de vraag is of dit gebaseerd is op de inhoud of vooral een keuze voor gelijkende covers bij een trilogie. In de boekenkast staat het in ieder wel mooi, dat heeft uitgeverij AmboAnthos goed bekeken. Om Middernachtsmeisjes te lezen is het niet noodzakelijkerwijs nodig om de eerste delen gelezen te hebben, maar aan te raden is het wel.
Middernachtsmeisjes start met een proloog waarin de huismeester tijdens zijn ronde op het Gustavanium een studente ontdekt. Onduidelijk is wel waarom er gebruik wordt gemaakt van een proloog, gezien de directe samenhang tussen de proloog en het verhaal en het feit dat er vrijwel geen tijd tussen ziet. Het is een prima opening, echter de term proloog lijkt geen enkel doel te dienen. Direct daarna schakelen we over naar Nathalie Svensson die centraal staat in veel van de hoofdstukken, waarbij Moström heeft gekozen voor een alwetende verteller. Daarnaast lees je mee in enkele hoofdstukken die zich “vroeger” af hebben gespeeld, waarbij helder is dat het hier een terugblik betreft op het leven van de dader. Naast deze twee verhaallijnen is er ook sprake van een derde verhaallijn in het heden, van een studente die zich opmaakt voor een date. De afwisseling in de verschillende verhaallijnen houdt de spanning erin, mede doordat er geen duidelijkheid is over op welk moment je in een verhaallijn meeleest. Tevens geeft dit een driedimensionaal beeld van het verhaal.
Het inkijkje in het leven van Svensson, haar struggle met de voogdij over haar kinderen en haar rol als psychiater wanneer zij wordt gevraagd om voor een collega medicatie voor te schrijven, laat haar menselijke kant zien en maakt haar een sympathiek personage om bij mee te leven. Ook de wijze waarop zij en haar collega’s samenwerken en hoe zij tot een profiel komen maken duidelijk dat de auteur duidelijk kennis van zaken heeft.
De spanningsboog in Middernachtsmeisjes is steeds aanwezig, mede door het enorme tempo en de korte tijdsspanne waarin het verhaal zich afspeelt. Op meerdere momenten weet de auteur de spanning te laten toenemen door momenten van actie toe te voegen waarin je als lezer echt even op het puntje van je stoel belandt. Naarmate er richting de climax wordt toegewerkt wordt het zeker lastiger het boek weg te leggen, daar heeft Moström wel voor gezorgd.