Headshot, raakt het me echt?

In Headshot maken we kennis met 8 tienermeiden die allen meedoen aan een grote bokswedstrijd. Rita Bullwinkel weet me te raken met de eerste ronde waarin Artemis Victor het opneemt tegen Andi Taylor. De auteur schrijft vanuit de hoofdpersonen en blikt terug in hun verleden, kijkt vooruit naar de toekomst en is bij de bokswedstrijd in het heden.
Bij elke ronde vraag ik me als lezer af wie er gaat winnen en stiekem heb ik tijdens het lezen mijn voorkeuren. Dit heeft alles te maken met de verhalen die de meiden meenemen. De jaarlijkse 'dochters van Amerika cup voor vrouwen onder de achttien' is een bokswedstrijd waarbij je als lezer plaatsneemt in het publiek. En dat is een eenzame rol. De bokswedstrijd speelt geen grote rol in de plaats en ook de trainers/begeleiders van de meiden lijken zich alleen druk te maken om het geld. Het is een ruw verhaal, wat past bij het boksen. Het verhaal gaat snel en de stukjes zijn kort, wat het makkelijk maakt om te lezen. Of het boek me echt raakt, weet ik niet zo goed. Ik vind het een lastig boek en mijn mening is zeker bijgesteld door de leesclub, waardoor ik wel met andere ogen naar het verhaal kijk. Waarschijnlijk ga ik het nog een keer lezen. Dat vind ik geen opgave, want het taalgebruik van de auteur is heel mooi passend. Een voorbeeld: 'Dat betekent het nou om te verliezen, denkt Rachel, dat je iets verbrandt waar je heel hard voor hebt gewerkt. Je kunt het evengoed in de fik steken. Gewoon een lucifer afstrijken en laten uitbranden. Het is altijd beter te vernietigen wat je niet zelf mag houden. Rachel Doricko is van plan Kate Heffer in afgepaste stukjes te vernietigen.'
Na het lezen, blijft het een beetje een mysterieus verhaal.