Dit boek is een bom.

Dit boek is een bom. En dan heb ik het niet over het feit dat het 450 pagina’s dik is. Ik kan wel een turf van een boek hebben. Net hiervoor las ik Mythos, ook een 400 pagina’s. En daarvoor Omnibus deel 1 van The Hitchhiker’s Guide to he Galaxy, goed voor bijna 600 pagina’s – het is dan ook een bundeling van drie boeken in de reeks. Ook dat was een bom, maar dan van een ander kaliber. Dit boek is een bom. En dat staat duidelijk vermeld op de achterkant (in tegenstelling tot dat Transgalactisch Liftershandboek, waar in het groot “don’t panic” op staat). Barack Obama noemt het een “provocerend boek”. Het slaat in als een bom. Een splinterbom, een bom die zich opdeelt & blijft opdelen. Om de zoveel bladzijden wordt je met een inzicht om de oren geslagen dat je toch even aan het denken zet. Het vergt dus wel even om dit boek te lezen. Terug niet omdat het 450 pagina’s dik is, maar omdat je om de zoveel pagina’s het boek toch even aan de kant moet leggen om te overdenken wat je net gelezen hebt. Niet dat het ingewikkeld geschreven is, integendeel, de auteur zet alles haarscherp op een rijtje. En dat in een heel duidelijke taal. Maar wat je leest blijft gewoon nazinderen, zoals bij een splinterbom. Je kan dan ook niet anders dan erover nadenken, in eerste instantie, en er dan over gaan vertellen. De impact van het lezen is groot, zo groot dat je dit moet delen. Je moet er gewoon over vertellen, het kan niet anders. En zo steek je anderen aan, jouw ontploffing steekt het lont bij anderen aan. En zo zal dit boek blijven inslaan als een bom.