Kippenvel!

Met veel plezier las ik het eerste deel uit het Havanna Kwartet van Leonardo Padura, Smetteloos verleden. De aimabele hoofdrolspeler inspecteur Mario Conde, de schrijfstijl en het vleugje Cubaanse cultuur in dat boek spraken me erg aan. Onlangs verscheen deel twee in de serie bij Uitgeverij Elmar met de titel Chaos van gevoelens.

In Chaos van gevoelens moet inspecteur Mario Conde de moord op een lerares oplossen. Omdat de vrouw lesgaf op de oude school van Conde, roept dit een hoop herinneringen aan het verleden op. Daarnaast wordt hij ook nog geplaagd door een hevige verliefdheid. Alle gevoelens ten spijt, de onopgeloste moord brengt werk aan de winkel. Gesteund door partner Manolo bijt Conde zich in de zaak vast en komt terecht in de donkere wereld van bedrog, misleiding, seks en drugs. Na enig onderzoek blijkt dat de vermoorde lerares niet zo onschuldig en degelijk is als ze op het eerste gezicht leek…

Met Chaos van gevoelens heeft Leonardo Padura duidelijk een opgaande lijn ingezet ten opzichte van het eerste deel in de serie. Dat deel was al van goede kwaliteit, dus dat belooft wat voor nummer drie en vier. Chaos van gevoelens wist me echt te raken en bezorgde me kippenvel. Dat zat hem niet in een gehalte nagelbijtende spanning of een uiterst ingewikkeld plot. Van deze ingrediënten moet Padura het niet hebben. Padura’s grote kracht ligt in de uitmuntende vaardigheid om de taal te bespelen en een prachtig verhaal te componeren. Schitterende filosofische zinsneden van een literair kaliber zijn het resultaat. Ik heb er als taalfreak van gesmuld!

Fascinerend is het om naar de wereld te kijken door de ogen van inspecteur Conde. Zijn wanhopige pogingen om door te dringen tot de kern van het leven zijn soms uiterst pijnlijk. Zijn instabiele humeur en hang naar het verleden tonen zijn kwetsbaarheid en dromerige karakter op een pure manier aan de lezer. Ze maken Conde tot een mens van vlees en bloed die heerlijk is om te volgen.

Chaos van gevoelens is net als Smetteloos verleden weer een echte whodunnit, maar in tegenstelling tot de voorganger heeft dit plot wat meer ‘body’. Het zit iets gecompliceerder en minder voorspelbaar in elkaar. Ook de gesprekjes tussen Conde en zijn meerdere zijn minder knullig dan in het vorige verhaal. Ik kan maar een conclusie trekken: Vivaldi deed het met muziek, maar Leonardo Padura weet de vier jaargetijden met woorden tot leven te brengen. De term ‘literaire misdaadroman’ op de cover dekt de lading uitstekend. Chaos van gevoelens schotelt de lezer een gepassioneerd misdaadverhaal van literaire allure voor. Een aanrader!