Geen Austen-kloon, maar ook niet zo briljant

Het is misschien niet helemaal eerlijk om Jennieke Cohen met Jane Austen te vergelijken, maar als je een historische roman schrijft die overduidelijk geïnspireerd is door haar werk en waarin de hoofdpersoon zich regelmatig afvraagt wat iconische personages als Emma of Elizabeth Bennet in haar situatie zouden doen dan vraag je er ook wel een beetje om. En die vergelijking valt bij voorbaat al in Cohens nadeel uit, want in tegenstelling tot Austen schrijft ze niet over de soms nogal bizarre sociale omgangsvormen uit haar eigen tijd. Toch is Dangerous Alliance geen slecht boek. Het is vooral een heel ánder boek dan bijvoorbeeld Austens meesterwerk Pride and Prejudice. En hoewel het daar bij lange na niet aan kan tippen, is het zeker positief dat Cohen niet geprobeerd heeft Austen te kopiëren.

Waar een boek als Pride and Prejudice een literair boek is dat geschikt is voor jong en oud is Dangerous Alliance absoluut een youngadultroman, en bovendien een thriller. Hoofdpersoon Victoria – Vicky – Aston heeft altijd in een ideale sprookjeswereld geleefd. Daar kwamen de eerste barstjes in toen haar jeugdvriend Tom van de ene op de andere dag niets meer van zich liet horen. Als haar zus vijf jaar later haar gewelddadige man Dain ontvlucht wordt haar pas echt duidelijk dat ze geen personage is in een van Austens romans. Om de toekomst van haar familie en hun landgoed veilig te stellen moet ze de realiteit onder ogen zien en voor het eind van het seizoen trouwen. Een geschikte partner vinden blijkt echter nog niet zo makkelijk. De ogenschijnlijk charmante Mr. Carmichael heeft wel iets weg van Dain en het hernieuwde contact met Tom verloopt moeizaam. En ondertussen lijkt iemand er alles aan te doen Vicky te laten verdwijnen.

Het thrilleraspect is aanvankelijk vooral op de achtergrond aanwezig. Na een spannend begin neemt Cohen de tijd om een beeld te schetsen van de negentiende eeuw en vooral de interactie tussen mannen en vrouwen. De lezer die nauwelijks bekend is met deze periode krijgt op een aansprekende manier de informatie die nodig is om het verhaal te kunnen begrijpen. Cohen zorgt op haar geheel eigen wijze voor lichtheid en humor. Halverwege wordt het boek grimmiger als de aanslagen op Vicky steeds heftiger worden.
Voor een thriller die leunt op de ‘whodunnit’-vraag is de identiteit van de dader teleurstellend. Het ligt ontzettend voor de hand, er zijn te veel toevalligheden en de uitvoering van het plan laat te wensen over. Uiteindelijk blijft het gevoel dat deze persoon het slimmer aan had kunnen pakken. Ook op romantisch vlak zijn er weinig verrassingen. Het ligt er nogal dik bovenop dat Cohen graag een bepaald soort einde wilde, maar doordat alles volgens verwachting verloopt is dat niet bepaald bevredigend.

De schrijfstijl is een stuk moderner dan in Austens boeken, maar daardoor ook minder bijzonder. Hierdoor laat Cohen wel meteen zien dat ze niet simpelweg Austen heeft willen kopiëren. De korte, makkelijk te lezen zinnen zijn perfect voor het youngadultpubliek dat ze wil aanspreken terwijl zorgvuldig gekozen woorden duidelijk maken dat het verhaal in een andere tijd speelt. Een enkele keer gaat Cohen de mist in en maakt ze de fout te eigentijds uit de hoek te komen. Vooral de dialogen tussen Vicky en haar ouders zijn niet bepaald geloofwaardig. Datzelfde geldt voor enkele gebeurtenissen. Eenentwintigste-eeuwse ideeën van romantiek passen niet in de negentiende eeuw, waarin een meisje als Vicky zelden alleen werd gelaten met een man en waarin bepaalde vormen van lichamelijk contact zeker als ongepast zouden worden beschouwd. Het is vreemd dat Vicky daar niet eens bij stilstaat.

Dat Cohen geïnspireerd is door Austen is overduidelijk. De verwijzingen naar iconische personages zijn leuk en uniek, maar het zijn er wel erg veel en ze zijn niet bepaald subtiel. Datzelfde geldt voor de citaten bij de hoofdstukken. Cohen heeft enorm haar best gedaan om steeds een passend citaat te vinden en dat is natuurlijk gedoemd te mislukken. Ook verklapt ze behoorlijk wat essentiële dingen die voor lezers die de boeken niet kennen nauwelijks meerwaarde zullen hebben. Hoewel de bespiegelingen van de personages interessant zijn, lijkt het soms alsof Cohen haar eigen interpretatie van Austens personages wil opdringen aan de lezer. De meningen zullen verschillen over de vraag of Tom daadwerkelijk op Mr. Darcy lijkt. Andersom lijkt Vicky meer op een van haar boekheldinnen dan zij en Cohen lijken te beseffen. Net als Emma denkt ze dat alles in het leven maakbaar is, tot op pijnlijke manier duidelijk wordt dat bepaalde dingen die ze doet haar geluk in de weg staan.

Dangerous Alliance is gelukkig meer dan een slap aftreksel van Austens romans. Het thrillersaspect en de moderne, op jongeren gerichte manier van vertellen geven een unieke twist aan het verder flinterdunne liefdesverhaal. De verwijzingen naar bekende verhalen zijn leuk, maar ook niet meer dan dat. Echt verrassend of bevredigend wordt het nooit, maar als je geen ‘Jane Austen’ verwacht dan is Dangerous Alliance goed voor een paar uurtjes leesplezier.