Melancholie is de gelukzaligheid van het triest zijn

Amande is een jonge vrouw in blijde verwachting van haar lieve, leuke, mooie man waar ze waanzinnig verliefd op is. Maar dan slaat het noodlot toe en krijgt haar man een verkeersongeluk. Hij is op slag dood en van de schok start de bevalling veel te vroeg. In enkele uren verliest Amande haar man en haar ongeboren kind. Tot zover de aanleiding.
In diepe rouw huurt ze een oud huisje in de middel of nowhere. Ze sluit zichzelf op, doet de luiken dicht, ziet geen mens en rouwt. Maar het leven sijpelt langzaam naar binnen door de kieren van de oude luiken van haar huisje. Amande vindt agenda's en kalenders waarin de vorige bewoonster heeft bijgehouden hoe ze voor een tuin zorgde. Dat inspireert Amande om de tuin weer nieuw leven in te blazen. En langzaam vindt ze zelf een manier om verder te gaan met haar leven. Niet zoals het was voor het ongeluk, maar op een andere manier ook gelukkig.
Dit verhaal vond ik prachtig. Eigenlijk vond ik het persoonlijk mooier dan haar eerste boek. Vooral als je van de natuur en tuinieren houdt. Het is wel erg melancholisch.