Interessant, maar niet erg pakkend

De Franse journalist Pierre krijgt tijdens een bezoek aan een Chinees plattelandsdorpje een brief en bladzijden uit een dagboek in zijn handen geduwd. Later blijkt dat de 13-jarige Ma Yan de schrijfster hiervan is.
Via haar dagboekaantekeningen komen we meer te weten over haar leven op het Chinese platteland en hoe moeilijk dit vaak is.

De burgers van het platteland zijn een beetje de vergeten groep. De woon- en werkomstandigheden zijn slecht, net als het onderwijs en de gezondheidszorg. Ook is er veel armoede en honger. Ma Yan vertelt ons hoe dit hoe dit allemaal voor haar is. Ze vertelt ook met name hoe lastig ze het vindt dat naar school gaan niet iets vanzelfsprekends is, met name niet voor meisjes, terwijl Ma Yan niets liever wilt dan naar school gaan.

Soms vergeet ik wel eens hoe goed ik het eigenlijk heb en dat ik weinig te klagen heb. Dit boek heeft me daar weer even aan herinnerd. Het boek herinnerde me er ook aan hoe oneerlijk de wereld eigenlijk is...

'"Ik wil leren," schreef Ma Yan boven aan haar brief (...) Om de ballpoint die ze heeft gebruikt te kunnen kopen, zo lezen we later in haar dagboek, heeft ze twee weken lang bijna niets gegeten.'

Ma Yan heeft het niet gemakkelijk, maar legt zich er gelukkig niet bij neer. Ze werkt- samen met haar ouders - heel hard om te kunnen doen wat ze het liefste wilt: naar school gaan om te leren. Ik bewonderde Ma Yan enorm om haar wilskracht en vind eigenlijk dat iedere scholier dit boek zou moeten lezen.

Niet alleen wordt het belang van onderwijs duidelijk (en hoe dankbaar we mogen zijn dat wij allemaal naar school mogen/moeten), maar ook leer je een hele hoop over hoe het er aan toe gaat aan de andere kant van de wereld. Je leert niet enkel over de problemen die zich daar afspelen, maar ook over de gebruiken en gewoonten. Het dagboek zelf is niet altijd even pakkend, maar de stukken aanvullende informatie en foto's tussendoor zijn zeer interessant en geven een levendig beeld van het leven op het Chinese platteland.