Verbluffend.

Columbine High School, 20 april 1999. Twee jongens, Eric Harris en Dylan Klebold, verschijnen die ochtend zwaarbewapend op school. Ze laten bommen afgaan en schieten om zich heen. Die dag vallen er 13 doden in totaal, een leraar en 12 leerlingen, daarnaast raken 25 leerlingen gewond.
In dit boek lezen we het verhaal van de schietpartij en de daders.

Voordat ik begon aan dit boek wist ik, overigens net als de schrijver, bar weinig van dit drama. Ik dacht net als Krabbé dat Eric en Dylan twee gepeste jongens waren en dat dit hun gruwelijke manier is om wraak te nemen. De werkelijkheid is veel ingewikkelder en ook veel angstaanjagender…

Het boek start met een chronologische volgorde van de schietpartij zelf. Ongelofelijk om te lezen hoe de twee jongens te werk gingen binnen de school. Nog enger is om te lezen hoeveel plezier ze hieraan beleefden…
Vervolgens lezen we, dit bevat het grootste gedeelte van het boek, over de levens van de jongens. Belangrijke gebeurtenissen worden genoemd en ook stukken dagboek zijn in dit hoofdstuk verwerkt. Naar mate je verder leest, krijgt het idee van de jongens over een schietpartij op school steeds meer vorm. Persoonlijk vond ik dit gedeelte het meest indrukwekkend. De dagboekstukken van de jongens laten aan de ene kant zien hoe ontzettend gewone pubers het waren: interesse voor meisjes, klaarmaken voor een schoolfeest, veel hangen met vrienden. Maar aan de andere kant laten deze stukken ook vooral zien dat de titel van het boek (uitspraak van één van de daders zelf) absoluut niet klopt: ze zijn wél compleet geschift. Soms zat ik met open mond te lezen wat deze jongens allemaal opschreven, in hun dagboek of voor schoolopdrachten. Vooral bij dat laatste verbaasde ik me erover dat ze, buiten één docente om, nooit tot de orde werden geroepen. Hun geschreven stukken staan vol haat, dood en geweld. Soms tot in de gruwelijkste sadistische details beschreven. Andere stukken zijn haast onbegrijpelijk voor de lezer en komen over alsof ze zijn voortgekomen uit een psychose, geen touw aan vast te knopen. Deze tegenstellingen zijn best eng: soms denk je een gewoon dagboek van een gewone scholier te lezen: geklaag over huiswerk en verliefdheid. Andere keren lees je de verknipte gedachtegang van een psychopaat.

Normaal ben ik niet zo van de boeken met een chronologische weergave van een gebeurtenis en met feiten, maar dit boek is een uitzondering. Het is soms behoorlijk heftig om te lezen, maar wel interessant. Het laatste hoofdstuk, de visie van de schrijver, vind ik een mooie toevoeging en geeft weer een hele andere kijk op deze gebeurtenis. Dit laatste hoofdstuk had wat mij betreft wel wat uitgebreider gemogen.
Als ik dit boek in één woord zou moeten omschrijven?
Verbluffend.