Siren - Kiera Cass

Ik heb enorm genoten van ‘De Selectie’ en heb die boeken al een aantal keer herlezen, zo geweldig vond ik ze: lekker vlot geschreven en een perfecte combinatie van spanning en romantiek.
Toen ik eindelijk ‘Siren’ van Cass in handen kreeg, kon ik dan ook niet wachten hierin te beginnen!

Ten eerste: opnieuw mijn complimenten voor de prachtige cover! De covers van haar andere boeken vond ik ook al zo mooi en ook deze kaft is weer een plaatje. Ik vind het heel fijn dat de Nederlandse uitgever - net als bij ‘De Selectie’ - heeft besloten de oorspronkelijke covers te houden.
Ik was dus al enthousiast over de covers, maar nog enthousiaster werd ik van de flaptekst. Sirenen, oceaan, romantiek... Dat klinkt intrigerend!

De verhaallijn in dit boek doet erg sprookjesachtig aan en fascineert. Ik heb volgens mij niet eerder een verhaal gelezen over sirenen, dus dit was nieuw voor mij. Ik kan me wel vaag herinneren dat één van de films van Pirates of the Caribbean ook een sirene volgde. Om nu ook op papier hier meer over te weten te komen, vond ik heel gaaf en origineel.

Het eerste hoofdstuk stelt hierin zeker niet teleur. De actie spat van de bladzijden en je wilt verder lezen om te weten hoe het zit. Jammer genoeg zwakte mijn enthousiasme daarna al snel af.
Het hele middenstuk sleepte maar wat voort naar mijn mening. Ik miste de vlotte schrijfstijl van Cass. Ik denk dat het er ook mee te maken had dat ik me niet zo kon vinden in de personages. Ik voelde niet echt sympathie voor Kahlen en leefde moeilijk met haar mee. Ik vond haar vooral heel dramatisch. Sowieso was het middenstuk me te dramatisch geschreven. Een boek vol drama hoeft niet per se slecht te zijn, maar het kan ook een beetje zeurderig worden. Dat laatste vond ik dat er gebeurde.
Enkel Akinli bracht wat humor in het verhaal en vond ik een leuk personage. Toch kon hij het verhaal niet redden, aangezien hij in een groot deel van het boek niet echt aan bod komt. Daarbij vond ik het idee van de Oceaan als personage geniaal, maar de uitwerking matig. De gesprekken tussen Kahlen en de Oceaan voelden soms wat stompzinnig aan.
Het einde daarentegen vond ik wel heel sterk en heel passend bij het verhaal. Ik vloog door de laatste vijftig bladzijdes en had het plot echt niet zien aankomen.

Ik weet dat ‘De Selectie’ en ‘Siren’ geheel andere verhalen in andere genres zijn en ik ze dus eigenlijk niet kan vergelijken. Het gevoel dat ik bij het lezen van deze boeken had, kan ik wel vergelijken. Bij ‘De Selectie’ sloeg ik bladzijde na bladzijde om en kon ik niet stoppen met lezen. Bij dit boek had ik dat gevoel niet. Enkel het begin en het einde wisten me echt te interesseren, de rest viel me jammer genoeg tegen.

3/5