Goed begonnen, maar half gewonnen

De leraar was mijn eerste boek van McFadden. Ik had al heel wat over haar gelezen, dus de verwachtingen waren hoog. Wat ik las voldeed aan veel van wat er over haar boeken geschreven wordt: het boek is vlot geschreven, de hoofdstukken zijn kort en geven cadens, de personnages zijn goed uitgewerkt en wekken dan weer sympathie, dan weer antipathie. Zo hoort het. Voor mij duurde het wat lang voor het verhaal op gang kwam, je kon al van mijlenver ruiken dat Nate relaties met leerlingen aanging, dus het had wat mogen opschieten. Maar daar lees je uiteindelijk wel door, zeker in zo'n vlot geschreven boek. Wat me persoonlijk meer stoorde aan het boek, waren de laatste hoofdstukken. Het plot grenst aan het onwaarschijnlijke, wat zeker mag, maar het wordt op zo'n drafje afgehandeld en roept alleen maar vragen op. Voor mij had ze honderd bladzijden meer mogen schrijven om de plot uit te werken en de verhaallijnen meer integer te maken. Zeker de epiloog doet afbreuk aan de integriteit van het karakter Eve en dat is heel, heel jammer, ondanks de goed gevonden plottwist.