Lang wachten creëert altijd hoge verwachtingen

Na ‘Appels vallen’ niet was het lang wachten op een nieuwe Moriarty. En ‘Appels vallen niet’ was een topboek. Humor, tempo, plotwendingen, het had alles wat je in een Moriarty zoekt. De verwachtingen waren dan ook hoog voor ‘Dat ene moment’. Het is nooit leuk om in de schaduw te staan van je voorganger en helaas is dat net wat ‘Dat ene moment’ doet. Het is een goed boek, het nodigt uit om verder te lezen en het houdt je nieuwsgierig. Maar het mist Moriarty-saus. De spanning die ze anders zo goed weet op te bouwen, ontbreekt hier voor mij. Ergens halverwege kom je tot de vaststelling dat het allemaal wel goed zal komen met de personages die we volgen na de vliegtuigreis. Op de binaire vraag ‘gaan ze dood’ waren al maar twee antwoorden mogelijk en van die twee antwoorden kiest ze het minst spannende. Het verhaal leent zich ook niet zo goed voor de plotwendingen die haar andere boeken zo fantastisch maken. Misschien is het daarom zo jammer dat ze niet meer heeft ingezet op haar heerlijke humoristische schrijfstijl?
Dat alles neemt niet weg dat Dat ene moment een vlot boek is dat lekker wegleest op lange winteravonden.