Een toost op nog heel veel Olivia!

Sofie Delporte kwam op mijn pad met ‘Zwijgen is bitter’. Dat las ik in één ruk uit in november en afgelopen week dook ik in ‘Ik kan je redden’.
Sofie heeft een heerlijke schrijfstijl. Haar zinnen zijn vlot, haar beschrijvingen levendig (hoera! Ze gebruikt adjectieven) en haar personages goed uitgewerkt. Ik ben fan van Olivia. Ze past in het rijtje politie-inspecteurs over wie ik graag lees: Alex Berger, Thomas Berg. Einzelgängers die enerzijds met opgestoken middelvinger hun eigen zin doen, maar anderzijds een kwetsbaar en donker kantje hebben. De verhaallijnen rond Olivia’s leven zijn voldoende uitgewerkt zonder dat ze de aandacht van het thriller plot wegnemen. Voor mij hadden ze hier en daar wat korter gemogen, maar dat lag misschien aan het feit dat ik eerst ‘Zwijgen is bitter’ las, waardoor ik al wat antwoorden had waarnaar nog opgebouwd wordt in ‘Ik kan je redden’.
Sofie bouwt haar plot op als een goede puzzel: ingenieus, maar niet met de haren getrokken. Daardoor ben je als lezer geboeid en blijf je nieuwsgierig. Daarnaast vind ik het altijd fijn om Vlaamse auteurs te lezen die er in slagen een stukje Vlaanderen bij de lezer te brengen. Sofie neemt je onder andere mee naar Gent en onze kust en doet dat op zo’n levensechte manier dat je de regen op de ramen van je auto, op de E40 haast kan voelen. Tenslotte zijn er voldoende losse eindjes om je nieuwsgierig te maken naar het vervolg.