Yrsa Sigurdardottir werd in 1963 geboren in het IJslandse Reykjavik. In haar dagelijkse leven is zij directeur van een ingenieursbureau en in haar vrije tijd schrijft ze. Sigurdardottir begon met het schrijven van kinderboeken en maakte daarna de overstap naar de misdaadromans. In 2006 verscheen haar eerste thriller Het laatste ritueel, waarna in 2011 haar tweede thriller Neem mijn ziel in de boekhandels verscheen. Met Smeulend vuur bracht ze haar derde thriller op de markt.

In plaats van een aan lager wal geraakte rechercheur heeft Sigurdardottir gekozen voor een advocate als hoofdpersonage. Thóra Gudmunsdóttir wordt ingehuurd door Markús Magnússon als bij opgravingen in de kelder van zijn ouderlijk huis, drie lijken en een afgehakt hoofd worden gevonden. Markús, die tot elke prijs wilde voorkomen, dat zijn ouderlijk huis onder de as van een vulkaanuitbarsting uit de jaren zeventig wordt opgegraven, zorgt er al snel voor dat hij de hoofdverdachte wordt. Wanneer zijn jeugdliefde Aldá wordt vermoord krijgt Markús steeds meer de schijn tegen. Voor Thóra begint een zoektocht naar de ware toedracht van de gebeurtenissen in het verleden en de moord die in het heden plaatsvindt. In een waar kat en muisspel weet zij langzaam maar zeker achter de ware toedracht te komen en de geheimen uit het verleden te ontrafelen.

Een origineel onderwerp heeft de schrijfster gekozen voor haar derde thriller. Een misdaad die al veertig jaar begraven ligt onder de as van een vulkaanuitbarsting en een groep eilandbewoners die geenszins van plan is hun geheimen te onthullen. In dit decor weet de schrijfster een sfeer van geheimzinnigheid en spanning op te bouwen. Het verhaal speelt zich af in het heden, maar keert met flashbacks terug naar de jaren zeventig waar de ware toedracht van de moorden te vinden is. De personages in het boek, die in grote getale voorkomen, zijn op een vakkundige manier uitgewerkt. Sigurdardottir is heel bedreven in het scheppen van sfeerbelevingen bij de lezer en het beschrijven van de gebeurtenissen in het verhaal. Waar ze soms een steekje laat vallen zijn de emotionele aspecten bij de personages, bij tijd en wijle blijft dit te vlak uitgewerkt. Een verhaal dat over het algemeen zeer prettig wegleest en meer dan voldoende spanningsbogen heeft, maar een grote anticlimax op het eind is. Daar waar het plot goed is uitgewerkt en gestaag voort leest, voert de schrijfster de ontknoping in sneltreinvaart op. Te snel. De uitkomst van de gebeurtenissen, ontknopingen in de verhaallijn en het grote aantal namen die op de laatste dertig bladzijden allemaal hun rol in het verhaal en de toedracht van de gebeurtenissen krijgen, komen over als een opgesomde brij waar de lezer alle aandacht bij nodig heeft om het allemaal nog te volgen. Sigurdardottir wordt wel vergeleken met haar IJslandse collega Arnaldur Indridason, al evenaart ze (nog) niet het niveau van Indridason, wel komt ze een heel eind in de richting met dit spannende en onderhoudende boek.