Appels vallen niet ver van de stamboom

Kent u die familie die het dichtst benadert wat in de VS voor royalty doorgaat? Ja, ook de Trumps, ja. Maar daarnaast waren én zijn er de Kennedy’s. Met deze van politiek en smeuïge verhalen doordrenkte familie hebben auteurs Varekamp en Peet een haast onuitputtelijke bron van straffe verhalen en personages te pakken. Ze slagen er bovendien in niet in de valkuil van de anekdotiek te trappen, maar een samenhangend verhaal te brengen dat boeiend en origineel verpakt blijft. Alleen jammer dat in dit publicatietempo er allang weer een Kennedy in het Witte Huis zit voordat ze uitverteld zijn.

Drie jaar is het immers al geleden dat we kennismaakten met de ambitieuze, hypocriete, antisemitische, corrupte, eigengereide vrouwenzot Joe Kennedy sr. De pater familias van de Kenndyclan is, with hindsight, door de geschiedenis veroordeeld als zó fout als een nummer van Gordon. Hij dacht echt dat hij, als Amerikaans ambassadeur in het Verenigd Koninkrijk, goed bezig was enige invloed te hebben op de wereldpolitiek en kans te maken op het presidentschap, maar is compleet ongeloofwaardig als politicus of strateeg. Zijn isolationisme, zijn xenofobie, zijn misplaatste inschatting van dictators: allemaal foute keuzes, die als je ze zo opsomt vandaag akelig echoën in nog zo’n zelfoverschatte zakenman die het wél tot president kon schoppen.

In dit tweede deel van de Kennedy-saga verschuift de focus heel geleidelijk naar de zonen van Joe, die hij inschakelt in zijn diplomatie. Zijn favoriet Joe jr. en de overduidelijk charmante Jack (die als JFK twintig jaar later zijn vaders ambitie waarmaakt, maar pas nadat hij zich van hem en zijn denkbeelden heeft afgekeerd) zendt hij op missie door het vooroorlogse Europa, om de tenen in het water van de oorlogsdreiging te steken. Vooral Joe jr., die in het door burgeroorlog verscheurde Spanje openlijk partij trekt voor de katholieke fascisten van Franco, toont zich als een appel die niet ver van de boom is gevallen. In het derde deel zal hij nog meer centraal staan, tot hij omkomt tijdens WO II.

Behalve het intrigerende familieverhaal maakt vooral de vormgeving deze reeks een genot om te lezen. De dikke en toch soepele lijnvoering van de in atoomstijl gemaakte en vakkundig ingekleurde tekeningen zijn bijzonder aantrekkelijk en vlot leesbaar. Knap van Varekamp hoe hij – ook in dit deel – op een unieke manier scènes in beeld brengt in opeenvolgende vakjes. Voorbeelden te over: hoe Jack, als stagiair bij zijn vader, indruk maakt op de pers, of Kennedy, president Roosevelt en Hitler achtereenvolgens voor hun radio reageren op Churchills ‘blood, toil, tears and sweat’-speech in mei ’40. Een schitterende vondst is ook hoe in negen vakjes we telkens over de schouder van Kennedy getuige zijn van de informatie/geruchten die Kennedy verzamelt bij diverse gesprekspartners in diverse situaties (van kantoren en salons tot het golfterrein en het buitenechtelijke bed). Allemaal mooie voorbeelden van hoe je met een strip iets kunt overbrengen dat andere media niet kunnen.

Veel te gauw zijn de 57 pagina’s voorbij. En krijgen we opnieuw een korte bio van de dramatis personae en een essay van Kennedy-kenner Nigel Hamilton, dat echter weinig meer doet dan het verhaalde nog eens met wat meer details te herhalen. De meerwaarde van zijn geschiedenisles ontgaat mij. De enige interessante en originele bedenking die Hamilton maakt, gaat over Hitlers motieven voor zijn antisemitisme, terwijl de Duitse Joden slechts een heel kleine minderheid uitmaakten: het was een manier om de westerse democratieën tegen elkaar uit te spelen.

De Kennedy Files 2 is minder verrassend dan deel 1, dat de lat erg hoog legde, maar zeker even kwalitatief en drie jaar geduld wel waard. Al mogen volgende delen wat ons betreft sneller volgen.