Beste boek ooit!

“Alles is een geschenk” van Era Copier kan ik het beste omschrijven als een ervaring in thuiskomen. Nooit eerder kon een boek mij zo bekoren omdat ik erin bijna woord na woord op herkenning botste. Herkenning in elke reflectie en in elk inzicht, die in alle veertien hoofdstukken volgen op beschrijvingen van eigen meegemaakte gebeurtenissen, die de auteur ‘beeldmomenten’ noemt. Het is de grote kracht van dit boek: de lezer kan ontzettend helder elk thema volgen, omdat alles vanuit eigen levensgebeurtenissen wordt ingeleid. Ik vind het bijzonder moedig van de auteur om zo openhartig alles uit haar leven uit de doeken te doen; niet in het minst omdat dit op een eerlijke en soms zeer kwetsbare zelf gebeurt. Op pagina 49 stelt de auteur zelfs openlijk de vraag: “wil ik dit wel delen?”. Wat een moed, die alle waardering verdient!
Er wordt gestart vanuit een zeer interessante gedachtegang, namelijk dat iedere ziel vanuit een soort hemel op regelmatige tijdstippen incarneert naar de wereld die wij kennen. Het lichaam wordt daarbij als een ‘voertuig’ beschreven. Interessant is dat de ouders gekozen worden. We zijn geneigd om eerder de omgekeerde veronderstelling te maken. Het haalt veel vertrouwde denkpatronen onderuit en het voelt als een interessante oefening om het andersom te bekijken. Waarom koos dit kind mij? Wat wil het mij vertellen? Maar het sluit aan bij het aanvoelen dat we allen wel hebben dat kinderen in een zeer jong stadium puur zijn, van waaruit alles daarna systematisch “aangeleerd” wordt. Dat aanleren (de opvoeding, zeg maar) krijgt hier het beeld van “onzichtbare jasjes die gemaakt zijn van gedachten, woorden, meningen en overtuigingen”.
Vanaf hoofdstuk 2 beschrijft de auteur de confrontatie die ze geleidelijk aan voelt met die jasjes, gebeurtenis na gebeurtenis, levensfase na levensfase. Weliswaar voelde ze altijd al een soort weten vanuit het hart. Telkens weer ontmoet ik mezelf, die, uiteraard met andere gebeurtenissen en ervaringen, diezelfde confrontaties aanvoel. Een zee van herkenning.
Zo wordt er vanaf hoofdstuk 4 dualiteit tegenover non-dualiteit uitgelegd. Mooie zin: “koud kunnen we ervaren omdat er ook heet is. Beide polen liggen op eenzelfde lijn en zo bezien zijn ze toch weer een.”
Iets verderop wordt hét probleem in deze hedendaagse samenleving (heel vaak op politiek vlak), namelijk polarisatie, gezien als de vereenzelviging met een pool, of nog, het idee van afgescheidenheid. Exact dezelfde analyse die ik er voor mezelf al vaker bij maakte, en het wordt alleen maar bevestigd als ik iets verderop lees dat de emotie angst hierin de hoofdrol speelt.
In hoofdstuk 10, waarin de auteur haar burn-out beschrijft, herken ik alweer analogie met een eigen depressie waar ik tien jaar geleden mee worstelde, met alweer dezelfde conclusie: “als je te lang aan jezelf voorbijgaat, trekt het leven aan de noodrem.”
In hoofdstuk 11 bots ik op het prachtige citaat “Energie volgt aandacht”. Helemaal in lijn met wat ik als levensmotto aanhoud, namelijk het citaat “Wat je aandacht geeft, groeit”. Waarom verbaast het me niet als ik die zin even later ook aantref?
In de laatste hoofdstukken komt het prachtige beeld van het zaadje naar voor. Ik krijg kippenvel als ik lees dat lief-hebben helemààl niet hetzelfde is als Liefde Zijn. Ook hier vindt alles weer zijn verklaring in non-dualiteit. Wij zijn het zaadje, we kunnen onszelf ont-kiemen, ont-dekken en ont-wikkelen.
Dit boek was een feest van herkenning voor mij, en ik hoop dat het voor veel lezers ofwel ook zo is, ofwel een gigantische verrijking. Er bestaan wel meer boeken over deze thematiek, maar de helderheid (wegens projectie op eigen levenservaringen) zorgt ervoor dat dit boek zich onderscheidt en leest als een trein. Een absolute aanrader voor eender wie een mistige of moeilijke fase van het leven doormaakt.
Laat ik eindigen met enkele prachtige zinnen:
Ik weet dat pijn en vreugde uit dezelfde beker worden gedronken.
Het Universum kent alleen perfecte timing. Het is aan mij om het te herkennen.
Doe alles wat je doet met hart en ziel en vertrouw op de manifestatie daarvan.
Rustig “nee” zeggen tegen een ander is rustig en krachtig “ja” zeggen tegen mezelf.
Pas als ik de grond loslaat, kan ik mijn vleugels voelen.
Ik ontdekte dat ik niets te verliezen heb, behalve mijzelf.