Arme jongen, de redding is nabij.

Ooit een grote fan van Gorky, met een y. Het stopte ergens bij de derde cd, toen ik doorhad dat het gewoon meer van hetzelfde was. Ik begon me ook meer en meer te ergeren aan De Vos zelf of althans het typetje dat hij de hele tijd neerzette; als een karikatuur van zichzelf. Stop daar mee Luc, dacht ik toen bij mezelf... Je bent toch veel meer dan dat?! Maar Luc stopte nooit.

Het boek heeft hier gelukkig ook aandacht voor en bevestigt jammer genoeg voornamelijk het beeld dat ik reeds had; Luc De Vos als een ietwat zielige figuur die iedere poging om dieper te graven in het beste geval weglacht of zich (in het slechtste geval) laat uitlachen. Iemand die ook nooit verder is geraakt dan Gent en zijn voorsteden. Het uit zich ook op culinair gebied: hij lust nog wel spaghetti bolognaise, al de rest is voor hem te exotisch...

Het voor mij meest treffende beeld komt uit de Afrikatrip die De Vos 'moest ondernemen' (volgens het boek had hij daar blijkbaar allesbehalve zin in, maar ook daar durfde hij niet tegen ingaan) om Gorki's tweede cd 'Hij leeft' op te nemen. De Vos komt de hele tijd zijn hotel niet uit, bang als hij is om ook maar iets nieuws te ontdekken, en blijft de hele tijd aan het zwembad liggen.

Het boek is vlot geschreven, maar lijkt wat te lijden onder tijdsdruik; een grootse biografie is het daarom zeker niet geworden.