Trauma klinkt door in generaties

De uitgeverij heeft mij dit leesexemplaar toegezonden om een review te schrijven.

Wat een schitterend boek. Ik had nog nooit iets van Marion Pauw gelezen omdat ik Nederlandse thrillers over het algemeen ontwijk. Ik ben net iets te vaak getraumatiseerd door een ontzettend onnodige seksscene met de buurman om die nog serieus te nemen (slecht en een vooroordeel, ik weet het, maar ik kan al die erotische niemendalletjes met het stempel literaire thriller echt niet meer aan). Dit was echter een heel, heel mooi boek.

Ik zou zelfs zo ver willen gaan om te stellen dat dit goed verplichtte leeskost zou moeten worden op de middelbare (ondanks het feit dat ik niet zo van het verplichten ben) juist omdat het anders is dan alle andere boeken die ik ooit over de oorlog heb gelezen. Het is niet alleen het leed uit de concentratiekampen - het is ook het leed dat als een echo doorklinkt in gezinnen die de oorlog hebben meegemaakt. Trauma leidt tot trauma leidt tot trauma.

Het verhaal is gebaseerd op echte gebeurtenissen en Pauw heeft duidelijk onderzoek gedaan. In een heldere, meeslepende stijl beschrijft ze de gebeurtenissen. Daarom wordt het concentratiekamp nooit echt eng, of verschrikkelijk - en pas achteraf besef je je dat dat misschien wel de enige reden is dat sommigen het uiteindelijk hebben overleefd: omdat ze zichzelf daarvan wisten te overtuigen.