Moederschap blijft steken aan de oppervlakte

Waar deel 1 en 2 uitmuntten in het duiden van de zieleroerselen van twee jonge meisjes, schiet Ferrante in dit deel te snel omhoog naar de oppervlakte van het leven van twee jonge vrouwen. Wat het moederschap echt met hen doet, wordt niet duidelijk. Waar Napels ademt en sist, daar blijft Florence als nieuwe stad voor de hoofdpersoon vlak en niet meer dan een stip op een landkaart. Ook als de stad voor haar gesloten blijft, had ik verwacht dat Ferrante dat gemis zou kunnen oproepen met diepgang en een gistende energie.

Toch las ik door, natuurlijk benieuwd naar hoe het verder gaat. Veel pagina's werden gewijd aan de studietijd in Pisa en aan het onverwachte succes van Elena's eerste boek, maar het moment waarop haar stille jeugdliefde Nino brutaal inbreekt in haar leven en wat dat allemaal overhoop haalt, wordt in een te hoog tempo achterin het boek verteld. Hun liefde is ineens een feit - dat strookt niet met alles wat hieraan voorafging en mist de spanningsboog en filmische stijl die Ferrante zo krachtig hanteerde in de eerste twee boeken. Het voelt alsof dit deel in te grote haast gemaakt is. Had de uitgeverij haast? Ik hoop dat de balans beter is in deel 4.