Tja...

In Niemandsland neemt Simons vader Jimmy mee naar huis die al heel wat heeft meegemaakt in zijn leven. Samen gaan ze op roadtrip om op zoek te gaan naar Jimmy's echte ouders, want hij beweert dat hij niet zwart, maar wit is.

In de Facebook-leesclub van Young adults boeken en series deed ik mee aan de leesclub van dit boek. Clavis geeft namelijk regelmatig pareltjes uit, maar soms schieten ze de bal ook wel eens mis. Deze keer is het helaas dat laatste...

Het gaat dus over Jimmy die beweert dat hij geboren is bij een wit gezin en dan is ontvoerd door een zwart gezin. Met andere woorden: hij beweert dat hij eigenlijk wit is en door te leven bij een zwart gezin is hij "zwart geworden". Afhankelijk van de situatie zegt Simon dan ook dat Jimmy er toch niet zo zwart uitziet en dat hij "toch wel een wit gezicht heeft". Hoe kan iemand nu de ene keer zwart zijn en de andere keer wit?

Simon is daarnaast ook echt een verschrikkelijk arrogant personage en hij geeft voortdurend aan dat hij Simons verhalen niet gelooft... tot hij op een bepaald moment zegt dat hij hém wel gelooft... om dan weer te zeggen dat hij hem niet gelooft. (Hoe kun je in hemelsnaam vrienden zijn als je elkaar niet eens gelooft? Is dat niet de basis van vriendschap?)

Het beeld dat geschept wordt van zwarte mensen: daar heb ik ook echt geen woorden voor. Het eerste wat de moeder zegt wanneer ze Jimmy ziet, is dat ze geen dief in huis wilt...
En dan hebben we het nog niet gehad over Simon die, wanneer hij hoort dat Jimmy in zijn kamer zal komen slapen, zegt dat hij toch geen homo is... Verder is er ook een fragment waarbij een vrouw wordt vergeleken met een varken…

Mensen kunnen dan wel beweren dat er mensen zijn die dit soort stereotiepe zaken denken over zwarten en ja: die zijn er helaas, maar is dit dan echt de boodschap die we willen geven aan jongeren die dit boek lezen wanneer ze denken een fijn roadtrip/coming-of-age verhaal te lezen over het zoeken naar jezelf en over vriendschap?

Oh en niet vergeten: de schrijver is voor dit boek speciaal naar Zuid-Afrika gereisd, maar verzint dan wel gewoon plaatsnamen...Verder mist er gewoonweg context over de situatie tussen wit en zwart in Zuid-Afrika. Er had op z'n minst een nawoord mogen zijn, maar zelfs dat is er niet.

Niemandsland moest een boek zijn over vriendschap en het zoeken naar je identiteit, maar deed mijn tenen meermaals krullen waardoor ik het boek niet meer dan één ster kan geven. Ik kan begrijpen dat Angelo racistische personages neerzet omdat dat de werkelijkheid is en dat hij zelf niet persee racistisch is, maar als nietsvermoedende lezer krijg je heel veel stereotiepe beelden mee die nergens tegengesproken worden - niet in het boek zelf, niet in een epiloog.

Deze recensie is ook te vinden op https://sterrenregen.wordpress.com/2020/05/24/boekrecensie-niemandsland/ (inclusief quotes uit het boek)