Het boek leest als een sneltrein

Zelfdoding is in de wereld van Sloane uitgeroepen tot nationale epidemie. Depressies zijn vijand nummer 1. Vooral jongeren lijken hieraan ten prooi te vallen. Dus worden ze constant onder toezicht gehouden. Zijn er veranderingen in stemming en gedrag en is men ervan overtuigd dat er sprake van een dreiging is, komen de programmeurs je halen. En onderga je het Programma. Zes weken lang. Dan kom je terug en is je depressie verdwenen. Net zoals je herinneringen. Dan ben je een terugkeerder, ben je gereset, zowel emotioneel als sociaal. Emoties tonen zijn dus uit den boze. Enkel bij haar vriend James kan Sloane zichzelf zijn, kan ze haar ware gevoelens tonen. Omdat hij beloofd heeft sterk te zijn en hen beiden uit het Programma te houden. Maar lukt hem dat? Overwint hun liefde de epidemie?

Ik moet bekennen, eigenlijk is een young adult liefdesverhaal, want dat is Het Programma bovenal, niet echt mijn genre. The Twilight saga heb ik bijvoorbeeld volledig aan mij laten voorbijgaan. Om één of andere reden (misschien de cover?) sprak deze verhaallijn mij toch aan. Toen Karakter Uitgevers een wedstrijd omtrent dit boek hield heb ik dan ook meegedaan en heb ik het geluk gehad uitgeloot te zijn geweest. Iets wilde dus dat ik dit boek zou lezen. Ik hoop dat ik dit ‘iets’ (waarschijnlijk diegene die mij uitgeloot heeft) ooit zal kunnen bedanken, want ik heb geen moment spijt gehad dat ik het boek gelezen heb. Het verhaal heeft me vanaf de eerste bladzijde aangenaam verrast en had dadelijk mijn volledige aandacht.

Suzanne Young heeft een vlotte manier van schrijven, ze verveelt geen minuut en het verhaal zelf leest als een sneltrein. Ondanks die vlotte schwung kent Het Programma toch ook de nodige diepgang. Doorheen het verhaal leer je Sloane en James stelselmatig beter kennen en wordt je meegezogen in hun liefdesgeschiedenis en hun gezamenlijk verleden die ervoor gezorgd heeft dat ze zulk een liefdevolle en sterke band hebben gekregen. Enkel de laatste 100 bladzijden hadden wat mij betreft best gehalveerd kunnen worden. De aanloop naar de ontknoping wordt wat uitgesteld en hierdoor gaat het verhaal wat in een lagere versnelling. Van een ontknoping kan je trouwens niet echt spreken, want het is slechts het eerste boek in een trilogie. Maar je wil wel weten hoe het verder gaat, dus in dat opzicht is Suzanne Young zeker geslaagd in haar opzet.

Naast het feit dat het boek pure fictie is, behandelt het wel een actueel thema dat alle aandacht verdient dat het maar kan krijgen: depressie en zelfmoord bij tieners. Wekelijks ondernemen in België 100 jongeren een zelfmoordpoging en gemiddeld sterft er in ons land 1 jongere per week door zelfdoding. Toch cijfers om even bij stil te staan. En cijfers die roepen om maatregelen. Natuurlijk niet zo verregaand als in het boek, maar niettemin wel zeer dringend. 100 zelfmoordpogingen per week, dat zijn er gemiddeld 14 per dag!

In elk geval heb ik bij de uitgever ook een recensie-exemplaar voor het tweede boek in deze trilogie besteld dat verschijnt in juli 2015. Tegen alle verwachtingen in hebben Sloane en James een plekje in mijn hart veroverd. Was het maar al juli…