Herman Brusselmans op zijn best, een absurdistische whodunit pur sang.

Heeft de arme poetsvrouw van Hugo Claus het verdiend om brutaal te worden afgeslacht in 1961? Dat is een vraag die een antwoord verdient, en door wie anders kan dit antwoord geleverd worden dan door de Moordbrigade van Gent, bestaande uit commissaris Übertrut en z’n rechercheurs Zeik, El Bazaz, Compas en Broekgat? Übertrut is enigszins nerveus omdat hij gepasseerd is voor de baan van hoofdcommissaris, en hij jaagt z’n secondanten tot het uiterste om de onverlaat die de poetsvrouw heeft omgebracht in te rekenen. Zeik en de zijnen gaan niet over één nacht ijs en als de wiedeweerga ondervragen ze zulke verdachten als neef Vic, tante Rina, schoonzus Odile, en natuurlijk ook die dekselse Hugo Claus en z’n pronte secretaresse. De spanning stijgt, de moordenaar lijkt wel door de mazen van het net te glippen, en Zeik & Co werken de klok rond. Wat zal het resultaat van dit alles zijn?

Tja, Herman Brusselmans, je bent er voor of je bent er tegen. Persoonlijk kan ik de auteur met zijn kenmerkende lange zwarte (inmiddels al wat grijzende) haren en sigaret in de mond best wel pruimen.

Te meer omdat ik dankzij zijn boeken altijd dingen bijleer. Doorheen de 192 bladzijden heb ik ontelbare synoniemen voor het woord ‘geslachtsdeel’ geleerd. Altijd handig wanneer je met wat maten gaat stappen. Succes en eeuwige roem gegarandeerd. Ook qua openingszinnen heb ik wat bijgeleerd, al betwijfel ik of ik daar op café bij de vrouwen mee zal scoren.

Zeik en de moord op de poetsvrouw van Hugo Claus is Herman Brusselmans op zijn best. In dit type van genre heeft hij geen concurrentie te vrezen.

Ik heb gelachen van begin tot eind, een absurdistische whodunit pur sang.