Een mindere Woody Allen

Levy's roman is overladen met loftuitingen in kranten en tijdschriften. Volgens de Daily Telegraph is er sprake van 'A stealthily devastating book ...an intelligent, pulsating literary beast'. Auteur Jeannette Winterson heeft het over 'originality of thought and expression'. En ik vraag me een paar dagen nadat ik het dichtgeslagen heb, nog steeds af wat ik blijkbaar mis. In eerste instantie kreeg ik de indruk dat Levy erg veel naar Woody Allen gekeken had en herinnerde haar boek me vooral aan één van zijn films (en dan niet meteen zijn beste). Personages met problemen die vooral erg met zichzelf te doen hebben en die niet of nauwelijks zien wat er om hen heen gebeurt. Dat de dichter het bed induikt met de duidelijk gestoorde jonge dichter in spe wordt op pagina 1 al onthuld, dat zij beide zelfmoordneigingen hebben blijkt aan het einde van het boek. Het is niet dat ik niet snap wat er in het boek gebeurt, ik snap gewoon niet waarom Levy dit boek zo geschreven heeft. Het woord dat in mijn hoofd steeds opkomt is pretentieus. Woody Allen maar dan zonder de humor en zelfspot van de regisseur. Ik zou zeggen, alleen lezen als je echt niets anders in huis hebt of mij van het tegendeel wil overtuigen. Laat mij maar weten wat ik blijkbaar mis.