Twee levens subtiel verbonden

Ik heb een lichtelijk probleem met A Tale for the Time Being. Hoofdstukken lang heb ik meegelezen met Nao en Ruth en tegen het einde van A Tale wordt het boek opeens magisch-realistisch of nog erger, quantum-mechanisch. Niet dat ik een bezwaar heb tegen magisch-realistische romans en natuurlijk is Schrödingers kat een mooi experiment maar hier lijkt het met de haren erbij gesleept en daar baal ik stevig van. Ik heb genoten van de wijze waarop Ozeki het dagboek van Nao en haar oudoom Haruki vervlecht in het leven van Ruth. Zij vindt aan de kust van een afgelegen Canadees eiland een zak met daarin brieven, een oud horloge en twee dagboeken. Zij vermoedt dat deze na de tsunami door de stroom is meegevoerd. Ruth leest het dagboek van Nao en gaat zich met de dag meer zorgen maken of zij de tsunami heeft overleefd. Haar speurtocht naar Nao wordt al snel een belangrijke dagtaak, die de plaats inneemt van het schrijven aan haar eigen boek. Terwijl Nao vertelt over de gruwelijke pesterijen op haar school, haar suïcidale vader en haar overgrootmoeder Jiko, een zen-boedhistische monnik en al vertellende een mooi contrast schept tussen het harde leven in Tokio en de rust in Jiko's tempel, zoekt Ruth op haar eiland naar de zin van haar bestaan en verlangt ze diep in haar hart terug naar New York. En dan transformeert Ruth in een droom in de redder van Nao's vader en daarmee Nao, verdwijnen en verschijnen er pagina's van het dagboek en eindigt A Tale met een verhandeling over Schrödinger en zijn kat. Oeps, dat had voor mij niet gehoeven. Ik vond juist de subtiele manier waarop twee levens werden verbonden mooi en daarop wordt een geforceerde kunstgreep losgelaten. Doodzonde. Desondanks: lezen, Nao vertelt te mooi en sla desnoods Schrödinger maar over.