Juweeltjes afgewisseld met gemakzucht

The Goldfinch is pagina's lang briljant maar wisselt dat af met ongeloofwaardigheid. Misschien dat het aan mij ligt maar Theo geeft zich wel snel over aan zijn nieuwe vriend Boris en ontwikkelt wel heel erg snel een verslaving aan drugs en alcohol (als 13-jarige). Eenmaal volwassen praat hij zijn keuzes goed door te stellen dat hij Post Traumatic Stress Syndroom heeft. Dat zou best wel kunnen, een ochtendje museum dat eindigt met een bomaanslag is niet niks. Het PTSS verwerken met een grote hoeveelheid drugs lijkt mij niet helemaal de oplossing en ik vroeg me pagina's lang af of Theo niet gewoon een slappeling is die geen verantwoordelijkheid kan nemen voor zijn eigen leven. Vreemd dat Tartt er aan de ene kant volledig in slaagt me mee te slepen en me te laten hopen dat Theo de juiste keuzes maakt en aan de andere kant mijn irritatie oproept door de bijna gemakzuchtige wijze waarop ze Theo van het ene incident in het andere laat rollen. De pagina's waarin Tartt beschrijft hoe Theo leeft na de traumatische dood van zijn moeder of zijn vlucht uit Las Vegas zijn ongelooflijk mooi, deze juweeltjes maken het lezen van The Goldfinger de moeite waard. Of Theo 750 pagina's lang een Pullitzer verdient vraag ik me af. Theo is het prototype Amerikaanse held die na een catharsis zijn leven betert. Hij probeert zijn fouten recht te zetten, bekend wat hij allemaal heeft uitgespookt en leert te leven met het feit dat hij niet perfect is. Hij volgt daarmee in het voetspoor van vele andere Amerikaanse boek helden. Reden genoeg voor Amerikanen om die Pullitzer te geven, ik twijfel nog steeds.