Al langere tijd erger ik me aan het feit dat tegenwoordig iedere thriller onmiddelijk literair wordt genoemd. Dit gevoel bereikt het toppunt bij het lezen van de laatste literaire thriller van Simone van der Vlugt. De naam thriller is hier helaas nauwelijks van toepassing, laat staan de toevoeging literair. Het boek is van een bedroevenswaardige kinderachtigheid, een mislukte kruising tussen Dan Brown en de Raiders of the Lost Ark. Waar De reünie beslist nog spanning opriep en tamelijk onverwachte plotwendingen had, zijn bij dit boek de hele plot en het einde zeer en zeer voorspelbaar. De slechteriken zijn erg slecht, ingetrapte deuren worden regelmatig opnieuw ingetrapt, de romantiek is mierzoet, ongeloofwaardig en vol clichés en de erotiek, voor zover daarvan sprake is, tenenkrommend. Het psychologische thema is een kopie van het prachtige boek De tweede dochter van Jodi Picoult. Er is beslist geen Nederlandse Nicci French geboren, zoals ik in een aantal recensies heb gelezen. Laat Van der Vlugt zich houden bij het schrijven van kinderboeken; daar is ze wel goed in!