Recensie De kleine hand

Na een aantal succesvolle literaire romans te hebben geschreven, waarvoor ze diverse prijzen ontving, waagde Susan Hill (Scarborough, North Yorkshire, 1942) zich aan het thrillergenre. De kleine hand is een van haar zogenoemde “spookverhalen”.

Adam Snow, handelaar in antieke boeken en manuscripten, neemt op weg naar huis een kortere weg, verdwaalt en komt terecht bij Het Witte Huis, een leegstaand, vervallen landhuis. Aanvankelijk wil hij doorrijden, maar het in slechte staat verkerende landhuis oefent een vreemde en ongekende aantrekkingskracht op hem uit. Hij betreedt de riante tuin van het huis en voelt daar ineens een klein handje in die van hem schuiven. In de eerste plaats denkt hij aan verbeelding, maar naarmate de weken vorderen, en hij zo nu en dan opnieuw het handje voelt, raakt hij ervan overtuigt dat het geen zinsbegoocheling is. De kleine hand wordt steeds dwingender en lijkt hem zelfs aan te zetten tot dingen die Adam zelf helemaal niet wil. Adam wendt zich voor raad tot zijn broer, die in het verleden last had van paniekaanvallen, maar krijgt niet de hulp waar hij op hoopt. Ondertussen lijkt de kracht van het handje steeds sterker en onheilspellender te worden. Van wie is het handje? En wat zoekt het bij Adam?

De kleine hand is geen doorsnee thriller. Het kent wel degelijk spanning, maar meer in de stijl van de klassieke Engelse spookverhalen zoals James en Du Maurier ze schreef. Het verhaal is niet lang (het boek heeft 128 pagina’s) en bevat geen woord te veel. Met een treffende, beeldende schrijfstijl weet Susan Hill de personages een perfecte diepgang te geven. Nergens krijg je het gevoel dat het verhaal ongeloofwaardig is, ondanks de vele ongrijpbare dingen die gebeuren. De uiteindelijke ontknoping, die een geoefende lezer min of meer kan zien aankomen, al zal het net even iets anders zijn dan verwacht, geeft een verklaring voor alles en is eigenlijk logisch door zijn eenvoud. Maar je moet er wel voor openstaan.