Recensie Het huis van zijde

Anthony Horowitz heeft een geweldige prestatie geleverd met Het huis van zijde. Was ik in het begin sceptisch over de vraag of en hoe hij de typische sfeerbeschrijvingen en stijl van de geestelijke vader van Sherlock Holmes kon evenaren, na het boek gelezen te hebben kan ik daar volmondig “ja” op antwoorden. Je waant je volledig in het Londen aan het eind van de negentiende eeuw, ziet voor je hoe alles er toen uitzag, hoort zelfs bijna de briesende paarden voorbijkomen, de wielen van een koets ratelend over de keien gaan.
Verdwenen schilderijen, een man met een platte pet, donkere cafeetjes, achteraf hotelletjes, al deze ingrediënten zorgen voor een oerdegelijk Holmes-verhaal. Als er dan uiteindelijk ook nog een dertienjarige jongen wordt vermoord en er later nog een slachtoffer valt, moeten Sherlock Holmes en zijn onafscheidelijke metgezel Dr. Watson alle zeilen bijzetten om het mysterie op te lossen en de moordenaar te vinden, wat vooral Sherlock Holmes in een gevaarlijke situatie doet belanden.
De unieke schrijfstijl van Arthur Conan Doyle is met dit boek zeer zeker in stand gehouden. Horowitz weet precies de sfeer op te roepen die Doyle als geen ander wist neer te zetten, en Het huis van zijde is dus ook met recht een waardige opvolger te noemen. Het is een boek dat je langzaam moet lezen om alles tot je te kunnen laten doordringen en zo te genieten van de schrijfstijl, het verhaal, de plot, want die zijn in één woord geweldig.
Chapeau, Anthony Horowitz!