Niet gehuild

Gehypte boeken, het is altijd een dingetje. Want dan ga je er met andere verwachtingen in. Ik hoorde van iedereen dat ze hier hard mee moesten huilen. En ik was er zeker door geraakt en het verhaal is mooi en de vriendschappen erin prachtig, maar als je verwacht te moeten huilen dan ben je er op één op andere manier beter op voorbereid ofzo. Moraal van het verhaal: ik moest niet huilen.

Dit soort persoonlijke boeken kan je niet 'slecht' vinden, want het is een eerbetoon aan de beste vriendin van de auteur. Dus tonnen respect dat je zo'n verhaal kan neerschrijven. Maar ik had, op basis van de achterkant, misschien een iets andere invulling en toon van dit boek verwacht. Al was ik zeer geraakt door de mooie vriendschappen die in dit boek gevormd worden. En ook het ziekteproces van het hoofdpersonage wordt mooi weergegeven. Samen met alle struggles die erbij komen kijken als een jong persoon komt te overlijden.

De schrijfstijl was ook zeer vlot en de thema's die aangeraakt worden zeer heftig maar met veel respect geschreven. Ik was er zeker door ontroerd.