Geen verrassend verhaal!

St. Aiden the Great School oftewel afgekort S.T.A.G.S is een prestigieuze maar ouderwetse school voor slimme en rijke Studenten. Heel soms laten ze studenten toe met een beurs, zoals ook Greer MacDonald. De middeleeuwers bestaande uit drie jongens (Henry, Cookson en Piers) en drie meiden (Lara, Charlotte en Esme) ook wel de populairste leerlingen van de school zwaaien er met de scepter. De uitstraling van de school lijkt ook wel terug te gaan naar de middeleeuwen, zo hebben ze er broeders in plaats van leerkrachten en geen directeur maar een ambt. Ook zijn ze op S.T.A.G.S niet bepaald voorstander van technologie en dus laten ze de mobieltje, internet en televisie liever achterwege. Greer is een buitenbeentje, maar op een middag ontvangt ze, net als twee ander leerlingen (Shafeen en Chanel) een kaart met daarop drie woorden: jagen.. schieten.. vissen.. (de drie bloedsporten). Als ze erachter komt dat de kaart van de knappe Henry de Warlencourt is, één van de middeleeuwers en ze de herfstvakantie mag doorbrengen op het landgoed van zijn familie, voelt ze zich gevleid. Zou ze er misschien dan toch bij horen? Greer wil graag naar het weekend, maar wat ze niet weet, is dat je sommige uitnodigingen beter niet kun aannemen.

Het verhaal bestaat eigenlijk uit vijf delen. Het gedeelte voorafgaande aan het weekend, dag 1: Jagen, dag 2: Schieten, dag 3: Vissen en als laatste het gedeelte van na het weekend. De eerste drie onderdelen komen heel langzaam op gang en eigenlijk is de spanning er amper. De auteur bouwt het wel iets op, maar echt op het puntje van je stoel zitten van de zenuwen, zit er niet bij. Pas in het 4de gedeelte was het iets wat spannend.

Het verhaal wordt vertelt vanuit Greer, zij blikt terug op het weekend en vertelt wat er nu specifiek allemaal gebeurd is. Voordat ze gaat vertellen wat er precies gebeurd is, gaat ze eerst de uitkomst van het verhaal alvast verraden. Het verhaal wordt dus eerst voor je uitgekauwd en vervolgens komt er een uitgebreide uitleg aan de hand van de belevingen van Greer. Daarbij praat ze ook echt tegen ons als lezer, wat erg raar overkomt, en geen toegevoegde waarde geeft aan het verhaal. Doordat het vooraf bekend is wat de uitkomst zal zijn, vervalt de spanning en kun je ook geen eigen mening meer vormen of eigen fantasie geven aan het verhaal want de uitkomst is toch al bekend.

M.A. Bennett schrijft daarin tegen wel erg beeldend, de verschillende locaties waren tot in de puntjes uitgewerkt en dat zie je dan ook helemaal voor je. Ook de middeleeuwers heeft ze goed neergezet en af en toe kreeg je zeker de zenuwen van dat nare groepje. Greer, Shafeen en Chanel daarin tegen waren wel weer iets te naïef neergezet, wie gaat er tegenwoordig nog zomaar met iemand mee die je helemaal niet kent?

De boodschap van het verhaal om al die technologie eens bewust een beetje links te laten liggen en meer van de mensen en natuur om je heen te genieten, vond ik dan wel weer erg mooi!