Luna

Luna hoort stemmen en woont in Huize Hoopvol of zoals ze het zelf noemt: Huize Hopeloos. Gelukkig mag ze elk weekend bij haar vriendje Ties logeren, daar mag ze zichzelf zijn.
Op een dag haalt de moeder van Luna haar op uit Huize Hoopvol en gaan ze aan hun band werken.
Luna neemt het haar ouders uiteraard kwalijk dat ze haar in Huize Hoopvol hebben gestopt, waarom nemen ze haar niet gewoon zoals ze is? Zij kan er toch ook niets aan doen dat ze stemmen hoort?!
Gelukkig heeft haar gave ook zijn mooie kanten en kan zij voor anderen van betekenis zijn.

In het begin van het boek is Gozert nogal overweldigend, dat geeft goed weer hoe lastig het voor Luna moet zijn om alsmaar stemmen te horen. Een meisje die nergens gewoon ‘mag zijn’. Tot haar moeder haar echt leert kennen en opstaat tegen haar vader.
Het is diep triest dat haar moeder zichzelf en haar kinderen zo heeft laten behandelen door die man.
Gelukkig volgt er (zelf)respect en heeft het slecht onderhouden vakantiepark mooie dingen teweeg gebracht.

Het boek leest vlot en bevat prachtige tekeningen.