Een spectaculaire en ontroerende slotsom

Het is 29 december 1984 als astronaute Joan Goodwin het Johnson Space Centre in Houston binnenloopt. Ze is de CAPCOM van het Orion Flight Team voor de derde missie van de spaceshuttle Navigator en dat houdt in dat ze als enige van de vluchtleiding rechtstreeks met de shuttlebemanning praat. Vandaag maken Vanessa Ford en John Griffin zich op voor een ruimtewandeling, maar dan gaat alles gruwelijk mis. De shuttle en alle bemanningsleden zijn in hun baan om de aarde in ernstige problemen gekomen en Joan moet vanuit haar machteloze positie aanhoren hoe haar geliefde zich in leven probeert te houden.

---De advertentie van NASA---
Als jong meisje was Joan al gefascineerd door de sterren en planeten, dus het was niet vreemd dat ze uiteindelijk astronomie ging studeren. Vervolgens kreeg ze een mooie baan als professor in de astronomie aan een universiteit en was haar leven al snel precies zoals ze het wilde hebben.

Interesse in de liefde had Joan nooit echt gehad en veel vrienden had zo ook niet. Ze was tevreden met haar rol als liefhebbende tante van de dochter van haar jongere zus en had er geen enkel probleem mee om voor altijd vrijgezel te blijven.

Maar toen kwam de dag dat haar zus Barbara een advertentie van NASA in de krant zag, waarin ze aangaven dat ze wetenschappers voor hun nieuwe ruimteprogramma zochten. En dat die wetenschappers ook vrouwen mochten zijn. Op aandringen van Barbara meldt Joan zich aan en tot haar grote verbazing wordt ze geselecteerd. Ze doorloopt een pittige opleiding, vormt een hecht team met haar collega astronauten en wordt zowaar ook nog eens halsoverkop verliefd.

---De nachtelijke sterrenhemel---
In de vroege jaren 80 is het volledig nieuw dat er ook vrouwelijke astronauten zijn en Joan komt dan ook in een echte mannenwereld terecht. Toch weet ze zich goed staande te houden. Natuurlijk komt dat ook omdat ze iemand heeft ontmoet die haar volledig begrijpt en met wie ze al haar gevoelens kan delen terwijl ze samen op een dekentje naar de nachtelijke sterrenhemel staren.

“Mens zijn was zo’n eenzame bezigheid. Alleen wij beschikken over bewustzijn: we kennen geen andere intelligente vormen van leven in de Melkweg. We hebben alleen elkaar. Joan raakte altijd geroerd door het feit dat alles – alle materie hier op aarde en daarbuiten, voorbij de atmosfeer, tot aan de steeds verder van ons vandaan verwijderde randen van het heelal – opgebouwd is uit dezelfde elementen. Wij zijn opgebouwd uit dezelfde dingen als de sterren en de planeten. De gedachten aan die verbinding bood Joan troost. Het gaf haar ook een gevoel van verantwoordelijkheid. En wat was verwantschap anders dan troost en verantwoordelijkheid.”

---Een spectaculaire en ontroerende slotsom---
Toen ik De zeven echtgenoten van Evelyn Hugo las, een eerder boek van Taylor Jenkins Reed, vond ik het verhaal vrij langdradig en miste ik een duidelijke climax. Bij dit boek was die spanningsopbouw er wel, en de auteur weet daar heel goed mee te spelen door de climax al voor een deel aan het begin vrij te geven en daar tussen de uitgebreide flashbacks steeds iets meer over te vertellen. Uiteindelijk komt alles aan het slot samen met een spectaculaire en ontroerende slotsom.

Maar eigenlijk is het meest indrukwekkende aan dit nieuwe werk van Taylor Jenkins Reed wel de enorme research die ze voor dit verhaal heeft gedaan. Ze weet tussen de verhaallijnen door heel kundig ontzettend veel interessante informatie over NASA, astronomie, ruimtevaart en de opkomst van vrouwelijke astronauten te verweven, aangevuld met treffende beschrijvingen over astronomie en onze rol als mensheid in het heelal.

Normaal gesproken ben ik niet zo van de romantische boeken, maar omdat dit verhaal zo rijk is in uiteenzettingen over de wereld van astronauten en ruimtevaart vind ik het toch een hele dikke aanrader!

Deze recensie is ook op mijn blog gepubliceerd: https://loortjeleest.nl/