Lezersrecensie
Het Zuiden: over een boerderij en familie in verval
Het Zuiden is een ingetogen coming of age-roman die vooral draait om sfeer, observatie en het verstrijken van tijd. De zestienjarige Jay reist met zijn familie naar een vervallen boerderij in het zuiden van Maleisië, waar herinneringen, familieverhoudingen en liefde langzaam boven komen drijven.
De roman blinkt uit in subtiliteit. De schrijfstijl is zorgvuldig, vol aandacht voor kleine gebaren en alledaagse details die veelzeggend zijn zonder expliciet te worden. Juist in die schijnbaar onbenullige observaties schuilt een zekere schoonheid. Een treffend beeld is de aftakelende boerderij waar hard aan wordt gewerkt, maar die langzaam uit elkaar valt, net als de familie zelf.
Grote gebeurtenissen blijven grotendeels uit. De focus ligt op het observeren en neerzetten van de familieleden. Opvallend is ook de manier waarop de personages zijn neergezet. Ze worden niet tot in detail uitgewerkt, maar eerder schetsmatig, alsof ze in contouren blijven hangen. Tegelijkertijd is er veel aandacht voor hun binnenwereld: gedachten, gevoelens en observaties krijgen alle ruimte. Dit maakt dat je als lezer een helder beeld van ze vormt, maar toch altijd op een zekere afstand blijft. Alsof je hen waarneemt door een dunne sluier – dichtbij genoeg om ze te begrijpen, maar nooit helemaal tastbaar. Dat is soms frustrerend, maar ook fascinerend, omdat het uitnodigt tot actief meelezen en interpreteren.
Een personage dat bij mij wél echt binnenkomt is Sui, de moeder. Haar innerlijke conflict is herkenbaar en gelaagd. Ze heeft zich losgemaakt van haar verleden in armoede, maar weet in haar nieuwe leven geen echte richting te vinden. Die leegte en dat gevoel van stuurloosheid zijn invoelbaar – ze zit vast in een leven dat ze zelf niet bewust heeft vormgegeven. Haar worsteling vormt een van de sterkste lagen van het boek.
Toch slaagt het boek er niet in om mij écht te raken. Ondanks mooie thema’s als liefde, verlies, seksualiteit en identiteitsvorming, blijft de emotionele betrokkenheid op afstand.
Het Zuiden is het eerste deel van een aangekondigd vierluik. Dat verklaart het gevoel van een lange inleiding: het verhaal heeft geen duidelijke afronding en blijft enigszins hangen in sfeer en opbouw. Wie verlangt naar een afgerond geheel, zal iets missen. Als deel van een groter geheel is Het Zuiden wellicht een veelbelovende opmaat, maar als zelfstandig boek blijft het wat leeg aanvoelen.
De roman blinkt uit in subtiliteit. De schrijfstijl is zorgvuldig, vol aandacht voor kleine gebaren en alledaagse details die veelzeggend zijn zonder expliciet te worden. Juist in die schijnbaar onbenullige observaties schuilt een zekere schoonheid. Een treffend beeld is de aftakelende boerderij waar hard aan wordt gewerkt, maar die langzaam uit elkaar valt, net als de familie zelf.
Grote gebeurtenissen blijven grotendeels uit. De focus ligt op het observeren en neerzetten van de familieleden. Opvallend is ook de manier waarop de personages zijn neergezet. Ze worden niet tot in detail uitgewerkt, maar eerder schetsmatig, alsof ze in contouren blijven hangen. Tegelijkertijd is er veel aandacht voor hun binnenwereld: gedachten, gevoelens en observaties krijgen alle ruimte. Dit maakt dat je als lezer een helder beeld van ze vormt, maar toch altijd op een zekere afstand blijft. Alsof je hen waarneemt door een dunne sluier – dichtbij genoeg om ze te begrijpen, maar nooit helemaal tastbaar. Dat is soms frustrerend, maar ook fascinerend, omdat het uitnodigt tot actief meelezen en interpreteren.
Een personage dat bij mij wél echt binnenkomt is Sui, de moeder. Haar innerlijke conflict is herkenbaar en gelaagd. Ze heeft zich losgemaakt van haar verleden in armoede, maar weet in haar nieuwe leven geen echte richting te vinden. Die leegte en dat gevoel van stuurloosheid zijn invoelbaar – ze zit vast in een leven dat ze zelf niet bewust heeft vormgegeven. Haar worsteling vormt een van de sterkste lagen van het boek.
Toch slaagt het boek er niet in om mij écht te raken. Ondanks mooie thema’s als liefde, verlies, seksualiteit en identiteitsvorming, blijft de emotionele betrokkenheid op afstand.
Het Zuiden is het eerste deel van een aangekondigd vierluik. Dat verklaart het gevoel van een lange inleiding: het verhaal heeft geen duidelijke afronding en blijft enigszins hangen in sfeer en opbouw. Wie verlangt naar een afgerond geheel, zal iets missen. Als deel van een groter geheel is Het Zuiden wellicht een veelbelovende opmaat, maar als zelfstandig boek blijft het wat leeg aanvoelen.
1
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Maaartje
Gesponsord
Twee zussen groeien op in de meedogenloos snel veranderende miljoenenstad Singapore met de hoge verwachtingen van hun moeder. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
Een sinister geheim bedreigt de bekendste Amerikaanse presidentsverkiezingen. De erfgenamen van A.C. Porter is de zesde winnaar van de Hebban Thrillerprijs.
