Boven is onder en toch weer niet

Voor het Selfpub Café las ik Avondster.

Het zit erop, Avondster is uit en daarmee de trilogie. Ik zal niet zo snel meer op de oude manier kijken naar een waterpark met glijbanen, piratenschepen of sneeuwbollen.

Eerlijk is eerlijk: ik heb de trilogie in redelijk kort tijdsbestek gelezen, maar kon de verhaallijn niet goed vasthouden. Boven was onder, dat bleek toen links te zijn en wat realiteit leek was een droom in een droom. Dat maakte het lezen een uitdaging. Aan de andere kant vind ik dat ik daarmee dichtbij de beleving van de hoofdpersonages kon blijven en ik gunde het ze zo om wakker te worden en van de zomer te genieten.

Het verhaal zit kunstig in elkaar, ik ben benieuwd hoe Eva zelf de draad van het verhaal vast wist te houden. Hoe ze de lagen heeft opgebouwd en keuzes maakte over de duur van het verhaal. Hoe ze ervoor zorgde zelf niet te verdwalen in de viervoudige realiteit van de lucide wereld. Ik denk dat het verhaal al met al korter had gekund, ook om de lezer iets meer vaste grond onder de voeten te geven om voldoende aangehaakt te blijven bij de verhaallijn. Aan de andere kant gaat het over lucide dromen en geef ik Eva mijn complimenten hoe ze mij als lezer in bijbehorende dynamiek heeft weten te sleuren.