Verstrikking

Ik heb net het boek dichtgeslagen, het is uit. En in hoeverre was het toeval dat ik dit boek las in deze onwerkelijke tijd van corona?
Soms lijkt het alsof we met elkaar in een nare droom zijn beland. Iedere ochtend worden we wakker en blijkt het realiteit. Een realiteit die ook wel weer went waardoor, de lijn tussen dromen en realiteit vervaagt.

Zo heb ik het lezen van Maanziek ook ervaren: als lezer was ik continu aan het zoeken naar grip op het verhaal over Mathis en huppelde ik achter het besef van de personages aan. Wat is echt? Wat is een droom? Hè?! Vragen die ik mezelf bleef stellen, terwijl ik alleen maar kon hopen dat zowel Mathis als Mila zouden ontwaken en het allemaal maar een droom zou blijken te zijn. Of niet... Dat dus ;)

Eva Linden heeft een unieke schrijfstijl die naadloos aansluit bij de verschillende lagen van bewustzijn in het verhaal. Ze spint de dromen om de lezer heen, waardoor je net als Mathis en Mila verstrikt raakt in fantasie of realiteit. Een knap staaltje schrijfwerk!