Een boek met de hoofdletter B

Met toenemende interesse ‘Winteruren’ gelezen. Het is een caleidoscopisch verhaal, verteld door een oude man die nog niet helemaal gedesillusioneerd is en in de winter van zijn leven hoopt en probeert de dingen die hij in het verleden ‘verkeerd’ deed alsnog recht te trekken. Het is een voortdurend springen tussen verschillende ankerpunten in zijn leven, die meestal worden aangekondigd via een herinnering. Het maakt het geheel filmisch door het veelvuldige gebruik van flashbacks en wisselend perspectief. Het zorgt voor een soort ‘gejaagde’ leeservaring, die je dwingt je aandacht erbij te houden en ervoor zorgt dat je blijft lezen.
Het is geen boek dat je ‘gespreid’ in de tijd leest. De schrijfstijl is poëtisch, verrassend, barok. De karakters hebben fond, de settings zijn herkenbaar en goed geschetst. Steeds voel je een noodzakelijkheid, alsof de tijd dringt. De afwisseling tussen de gemoedelijke kneuterigheid onder de dorpsbewoners en de gruwel van Breendonk, de kloof die geslagen wordt in families die nogal los omgaan met de bezetter, het verraad gepleegd in de naam der liefde; het zijn thema’s die het boek een literaire glans geven.
Hoe verder je geraakt in het verhaal, hoe meer je doordringt in de dilemma’s en drama’s die onderhuids spelen. Onder de oppervlakte van de lokale settings en karakters gloren onmiskenbaar universele thema’s die van een boek een Boek met een hoofdletter maken.