Adem

In ‘Adem’ volgt de lezer het parcours dat Anne Verelst aflegt om een lone wolf, die het gemunt heeft op een bepaalde bevolkingsgroep, bij de lurven te vatten. Het gegeven is best origineel te noemen (een niet-roker die longkanker krijgt en daardoor wraak neemt). Het 469 pagina’s tellende verhaal wisselt korte met lange hoofdstukken af en is geschreven in een gedreven, soms koortsachtige schrijfstijl. Vos waakt er angstvallig voor om de hoofdpersoon en de antagonist body te geven; het zijn geen bordkartonnen personages die de lezer voorgeschoteld krijgt. Anderzijds zijn er nevenpersonages die aanschuren tegen het karikaturale (bijvoorbeeld de ex-vrouw van de lone wolf). Niettemin zorgen de vaart van het verhaal en de nodige cliffhangers ervoor dat je het boek moeilijk aan de kant kunt leggen totdat je het uit hebt. Vos slaagt er bovendien in om de spanning zowat tot de laatste bladzijde vast te houden.

Naast het flinke tempo van de opeenvolgende gebeurtenissen, krijgt de lezer tegelijk een inkijk in de gedachtegangen van sommige personages. Deze cursieve, korte inlassingen geven de personages meer diepgang; anderzijds dreigen ze soms de vaart uit het verhaal te halen. Het pleit voor Vos dat hij er echter spaarzaam mee omspringt en hierin de balans weet te behouden. Leuke toevoeging zijn de plaatsen, gebouwen en straten van Antwerpen die voor herkenbaarheid zorgen en dus ook voor een dosis realisme. Er lopen geen supermensen rond in dit verhaal, gruwelijke moordtaferelen worden je bespaard en de ontwikkelingen in het verhaal zijn niet vergezocht of er met de haren bijgesleurd.

Uiteraard zijn er de subplots, zoals de love-interest van de hoofdpersoon en de strijd die ze voert om de laatste wens van haar demente moeder in te willigen. Het zorgt voor rustpunten in het bijwijlen rusteloze verhaal. Het leidt anderzijds ook de aandacht af van het hoofdthema en doet het geheel een beetje stokken. Voor alle duidelijkheid: het geeft een diepere inkijk in de psychologische gesteldheid van de hoofdpersoon. Vos besteedt duidelijk aandacht aan wat het inkleuren van zijn hoofdpersonage betreft. Zij, Anne Verelst, is immers de figuur waarrond intussen al enkele boeken zijn verschenen.

‘Adem’ – je voelt ‘m al komen – lees je uit in ‘een adem’. Vos bezondigt zich niet aan schoonschrijverij en houdt zich gefocust op de actie en de personen die ertoe doen. Dat hij minder belangrijke personages minder uitpuurt en hier en daar teruggrijpt naar een cliché (de geleidelijke neergang van de antagonist) zij hem vergeven. Het zorgt ervoor dat de lezer zich al snel achter de juiste perso(o)n(en) schaart en zich er moeiteloos mee kan identificeren. Dat er voor Anne Verelst nog heel wat zaken in het verschiet liggen, zal voor de liefhebbers van politiethrillers in het algemeen en Luc Vos-fans in het bijzonder, fijn nieuws zijn.