Een onverwacht spannend vervolg op Rood

Na het lezen van Rood, was ik niet honderd procent overtuigd. Het verhaal kon zich wat mij betreft in eender welke fantasy wereld afspelen, het boek kwam veel te traag op gang en het gedeelte op Het Instituut duurde me te lang. Toch besloot ik de Mars-trilogie van Pierce Brown een tweede kans te geven, mede door de vele reacties van bloglezers die me verzekerden dat het sci-fi gehalte in boek twee, gouden zoon, proportioneel zou toenemen. En ze hadden gelijk!

Let op! Gouden zoon is het vervolg op Rood. Als je het eerste deel in de Mars-trilogie niet hebt gelezen, kan onderstaande recensie spoilers bevatten. Over Gouden zoon zelf spoiler ik natuurlijk niet.

Darrow groeide als Rode op in de mijnen diep onder de oppervlakte van Mars, waar hij dag na dag slopend werk deed om aan een toekomst te bouwen voor zijn nakomelingen. Maar de Gemeenschap waarvoor hij zo trouw werkte bleek gebouwd te zijn op leugens. De enige weg naar vrijheid is revolutie, dus offerde Darrow zichzelf op in naam van het grote goed. Hij werd een Gouden en infiltreerde in hun bevoorrechte rijk om het van binnenuit te vernietigen.

Om een oorlog te voeren die het lot van de complete mensheid kan veranderen, moet Darrow verraders confronteren, zijn honger naar wraak onderdrukken – en streven naar een hoopvolle wederopleving in plaats van een gewelddadige opstand. Hoewel de reis vooruit vol gevaar en misleiding is, moet Darrow ervoor kiezen Eo’s principes van liefde en gerechtigheid te volgen om zijn volk te kunnen bevrijden.

Een recensie schrijven van Gouden zoon is voor mij geen gemakkelijke zaak. Ik heb namelijk zeer tegenstrijdige gevoelens - en het overheersende gevoel dat ik eigenlijk twee verschillende boeken heb gelezen. De eerste 400 pagina's waren voor mij echt een 'moetje', ik moest mezelf dwingen om verder te lezen, maar vanaf pagina 450 zat ik opeens helemaal in het verhaal en kon ik niet stoppen met lezen. De spanning kwam eindelijk binnen en ik heb zelfs een traantje weggepinkt. En: door de cliffhanger aan het einde ben ik ontzettend benieuwd naar Morgenster.

Zowel Rood als Gouden zoon kenmerkt zich door een overload aan personages. Hierdoor ben je voortduren bezig om personages te onthouden en van elkaar te onderscheiden. hén tip: Hecht niet te veel aan ze, want een heleboel vinden een vroegtijdige dood. Het lijkt Game of Thrones wel (zegt de persoon die nog nooit een aflevering GoT keek). Ik moet echter wel zeggen dat het me weinig kon schelen als er weer een personage het leven liet - ik kreeg totaal geen band met de personages of het nu ging om het hoofdpersonage Darrow of bijpersonages als Mustang en de Jakhals. Gek genoeg wisten enkel Sevro, Victra en Ragnar bij mij een snaar te raken.

Net als het eerste boek in de Mars trilogie kwam Gouden Zoon tergend traag op gang. Hoewel het verhaal bomvol actie zit, las het erg traag en kon het me niet echt raken. Dit in combinatie met het arrogante karakter van Darrow begon me snel de keel uit te hangen. Niet alleen denkt hij enkel aan zichzelf, ik vind ook dat zijn personage wel heel veel geluk heeft en alles wel heel gemakkelijk in zijn schoot geworpen wordt. En waarom hij zoveel vrienden heeft? Ik begrijp het niet, want hij behandelt ze allemaal even slecht.

Maar voor deze recensie enorm kritisch wordt, kwam daar plots een omslagpunt in het verhaal. Helaas voor mij lag dit punt pas op pagina 451, maar vanaf dat moment zag ik eindelijk het verhaal voor me, was ik mee in de actie en leefde ik mee met de personages. Opeens kon ik alle ruimteschepen, de verschillende huizen en de veldslag die er woedde wél voor me zien - terwijl ik hier eerder in het boek problemen mee had.

Gouden Zoon kende, net als voorganger Rood, een zeer trage start, een overload aan personages en acties. Gedurende de eerste ruim 400 pagina's wist het verhaal me niet te smaken, tot dat daar opeens een onverwacht omslagpunt in het verhaal zat. Darrow blijft een arrogante zak die zijn vrienden slecht behandeld, maar opeens begon ik zijn standpunt te begrijpen. Hij heeft me zelfs een traantje laten wegpinken. Met de laatste honderd pagina's heeft Pierce Brown zijn eigen hachje wat mij betreft weten te redden. Eindelijk werd actie aan emotie gebonden en kon ik genieten van het verhaal. En de cliffhanger: die doet me reikhalzend uitkijken naar Morgenster.